Quantcast
Channel: From the Edge of the Deep Green Sea
Viewing all 938 articles
Browse latest View live
↧

Vogelvrij

February 10, 2018, 3:55 am
$
0
0
Als wij grazen in de wei,
wie prijst ons volleerd staren,
wie duwt ons omver in onze slaap?

Smachten wij in schoolslag naar het droge,
wie steelt dan onze stem,
wie doneert een stel benen?

De ketens, schaduwvleugels,
een mantra van spot.
De klok rond vegen we het vitriool uit onze ogen,
levelen wat verzonken ligt in littekens van loog.

Wie spaart de beo, ver van zijn kooi?
De vrijheid lacht hem messcherp toe.

Eens voorbij de schoolpoort
zijn vogels voor katten.
↧
Search

We Are Open 9 februari 2018

February 12, 2018, 9:28 am
$
0
0
We Are Open vormt elk jaar een vroeg hoogtepunt om naar uit te kijken. Trix stelt dan voor wat er allemaal leeft in muzikaal België, vaak nog onder de radar. Op dag één leken de drie grote pijlers jazz, hip-hop en elektronica, liefst zo eigenzinnig mogelijk.
De avond opende in het Café met vier vrienden die met hun dure speelgoed ondertussen heel wat wereldhits op hun palmares hebben staan. Ga maar na: Dansende Mensen, Had Ik Maar Wat Meer Vakantie, Opa Euro, Papi Loma… Met Borokov Borokov is het dansen op zware beats, de kelen schor schreeuwen en morsen met drankjes. Is de muziek ook goed? Absoluut. Underworld meets de duivel zelve, en doe daar nog wat toetsen Kraftwerk bij. Of zoiets. Van beukende beats tot hemeltergende rave, alle registers werden opentrokken, tegen een achtergrond van haast hypnotiserende visuals met vooral veel quasi-naakt. Borokov Borokov zou elk feestje moeten afsluiten. Punt.
Quote: Komaan eikels, allemaal dansen!
Enkele jaren geleden maakte ons land kennis met de getalenteerde Antwerpse rapper DVTCH NORRIS en vanavond konden we dat ook live meemaken. Nu eens speelse, dan weer intense hip-hop en diepe bassen zorgden voor een waar feestje in de Club. In een nieuw nummer ventileerde de sympathieke Dvtch zijn afkeer van rekeningen en huur betalen op een wel heel uitbundige manier. Naast een dj had deze geboren entertainer ook enkele gastrappers bij. Eerlijk is eerlijk, de beats en refreinen klonken soms iets te veel van hetzelfde, al helpt het dat de heren een koffer vol meezingers bij hadden. Een Seeking Closure en een Caught Up gingen er goed in.
Quote: Fourty-seven and he’s dancing way more than you youngsters. Later I wanna be that guy.
Isolde Van den Bulcke wordt wel eens de Vlaamse Melanie de Biasio genoemd. Terecht. Met Tristankregen we weerbarstige baslijnen, jazzy drums en zweverige synths voorgeschoteld, die een haast claustrofobische sfeer creëerden. De razend boeiende zanglijnen en hemelse stem van Isolde voerden ons weg naar een andere plek en tijdperk. De hypergelaagde ambient pop had niet zelden een bevreemdende opbouw, onvoorspelbaarheid troef met vaak abrupte eindes. Dreigende stukken werden met broze rustpunten afgewisseld. Een onbetwistbaar hoogtepunt van de avond.
Quote: Why be racist, sexist, homophobic or transphobic when you could just be quiet? (op Isoldes t-shirt)

Na de overkokende potten op het heilige vuur van Tristan was er de tongue-in-cheek synthpop van het prettig gestoorde Gentse Hong Kong Dong. Hun geflipte elektronica is soms cheesy as hell, altijd eigenwijs as fuck, en vaak ook donker, unheimlich, space, creepy. Bij het geile Touching Underwear bliksemde het van alle kanten, al ging het om sensuele bliksemschichten, met dansschoenen aan. In Boy hoorden we TC Matic in overdrive. Sarahs viool en Bolis Pupuls drumbeats clashten er voorbeeldig met Geoffreys venijnige Gang Of Four riffs. En ook Sweet Sensations, drommels dansbaar, deed het ‘m weer. Hong Kong Dong, dat is ongegeneerd stoeien met elektronica en een halve discobol op je hoofd, of een frontvrouw die tussen het publiek springt. More is more, maar nu mogen alle ruimtewezens en robots weer even in de kast.
Het Brusselse duo GeRoeZeMoeSdropte vorige week hun lekkere single What Do You Do? Wij waren benieuwd of hun experimentele pop, gekruid met nostalgische synths en groovy baslijnen, ook live overeind bleef. GeRoeZeMoeS is zeker iets wat in het huidige muzikale klimaat wel eens groot kan worden in 2018. We moesten af en toe aan STUFF. of SeizoensKlanken denken, al krijgen catchy vocals bij de Brusselaars een hoofdrol. Die lagen trouwens aangenaam in het oor, wat samen met hun muzikaal vernuft, spelplezier en avontuurlijke klanken en structuren een meer dan geslaagd concert opleverde. Wat zeggen we? Een overwinning. Want bij hun hit-in-wording zetten de heren de Bar op zijn kop. Iederéén was mee en de lyrics werden uit zowat alle monden meegezongen.
Quote: Do you wanna move for the milkman (een opvallende zanglijn die het publiek mocht scanderen)

Dijf Sanders: de Wederopstanding! Onze favoriete Gentenaar is terug van een inspirerende reis naar Java, en mystieke invloeden zijn diep in de vezels van zijn muziek doorgedrongen. Broeierige klanken die weten wij welke god moesten sussen, gingen gepaard met spirituele lichteffecten op een kleurrijk laken, een naargeestig mantra dat nog lang ons geestesoog zal teisteren – het moeten niet altijd de blote konten van Borokov Borokov zijn. De gedurfde set voerde ons in een diepe Indonesische trance, bedwelmd door een psychedelische sax (Nathan Daems) en spooky synths (Dijf Sanders). Het voorlaatste nummer was ook nog eens dansbaar en met voorsprong het meest toegankelijke van dit diep intrigerende concert.
Quote: Nog eentje, van zes minuten.
Tijd voor een stevig potje instrumentale jazzy kraut/psych/mathrock met saxofoon als hoofdbestanddeel. Nordmann deed ons dansen op aanstekelijke grooves van uitgesponnen songs die de soundtrack van een of andere donkere Amerikaanse misdaadfilm hadden kunnen zijn. Instrumenten ontspoorden regelmatig in deze georkestreerde chaos met frequente orgastische uitspattingen. Het was puur gelukzalig genieten van stielmannen die hun vak verstaan.

Ondanks de ononderbroken stoet van kwaliteit was het toch een beetje uitkijken naar blackwave., de razend populaire hip-hopformatie die Antwerpen weer op de kaart van rapland zette. In 2017 scoorde het zevental de ene hit na de andere, en ook live zat dat allemaal goed in elkaar. Het was een verademing om een live hip-hop show bij te wonen met zo’n energie en muzikaal tot in de puntjes uitgewerkt, met ruimte voor solo’s van alle muzikanten. De frisse hip-hop klonk nu eens kabbelend en ingetogen, dan weer opzwepend en uitbundig. Jay Walker en Willem Ardui zijn trouwens niet alleen hippe vogels maar ze kregen ook een volle Zaal mee. De singles Big Dreams en Flow pakten live goed uit, en voor hun zeer gesmaakte grote hit Elusive (die blazers!) werden de heerlijke vocalen David Ngyah erbij gehaald. Dit was een concert om blij van te worden. Headlinen op dag één van We Are Open, daar is deze nog erg nieuwe band in elk geval met verve in geslaagd.

Of lees het allemaal op Luminous Dash!
Foto's: Danny Quintelier
↧
↧

The Adventures Of Gershard Coxxx, Rotterdam Porn Poet

February 12, 2018, 11:20 pm
↧

Hersencellen - Diamanten

February 17, 2018, 8:13 pm
$
0
0

'Diamanten' is de derde single uit We Ploeteren Voort, het debuutalbum van Hersencellen. De Wase regisseur Alec Lamberts maakte hiervoor een knappe videoclip, opgenomen in Sint-Niklaas en Temse. Camera: Mathias De Meester.

Luminous Dash is alvast - nu ja - fan.

Meer info volgt. Enjoy!
↧

Absolutie

February 18, 2018, 10:49 pm
$
0
0
Omdat de wereld nog wel wat heeft goed te maken,
kijk je voorlopig niemand meer in de ogen.

Ik ben het stof op de wijnflessen in de supermarkt,
de procedurefout in een moordzaak,
elke ongewenste knoop in elke schoenveter.

De garderobe in je kleerkast is al jaren onveranderd.
Wat baten mode, dromen en vergiffenis in achteruitkijkspiegels?
Je gaat in een tunnel staan en roept:
Zolang mensen me niet meer bewust kwetsen,
komt het heus wel goed met me. Onbewust kan ik vergeven.
Je wacht tot iemand voor je warm loopt,
en je gauw komt omhelzen,
of de kop inslaan.

Ik ben de schimmel op je nog zo goed begonnen dag,
het verkeerde been in je bed, een geschrapte tram,
de luchtverplaatsing die het licht in je ogen dooft.

Je hangt aan de deurbel van pesters, kwelgeesten, scherprechters
uit een zondezwart verleden, wil sorry's verzamelen
als getuigen geredde zieltjes en verkopers verrijkende krabbels.
Ken je me nog? Knaagt het?
Er staat WELKOM op elke deurmat,
maar niemand lijkt thuis.
En je hebt de absolutie nog zo goed
zitten oefenen, intonatie en al.

Ik ben de derde kans van de recidivist,
een ongestelde kritische vraag, en nog één.
Ik ben de schaamte die iedereen begraaft vlak voor het slapen gaan.
Als je diep genoeg delft, krijg je misschien je geld terug.
↧
↧

De baas

February 23, 2018, 5:08 am
$
0
0
Ik draag mijn stoelgang op
het stinken te staken,
neem afscheid van mijn schaduw,
zeg mijn aura adios.

Met de man in de spiegel
neem ik het risico van een duel.
Als ik niet oppas, word ik
gekaapt door mijn gedachten.

Ik boekbespreek mijn levensloop
en geef een zes, omdat ik de schrijver ken.
Mijn stem kreunt en piept,
ik vertik het haar naar de stemmenmakerij te dragen,

neem een hypotheek op mijn geheugen,
en twee dagen later nog één.
Mijn zintuigen gaan snel in overleg,
ik zal ze moeten kloppen in een volgende ronde.

Mijn geweten komt in opspraak,
m'n ziel in opstand,
m'n hartslag krijg ik niet klein
met de wapens die ik heb.

Elke dag opnieuw tracht ik
mezelf de baas te blijven.
Ooit komt de dag
dat dit me niet meer lukt.

Wanneer ik sterf,
verbrand me in zo'n grote oven.
Wat rest van mij, verdun je,
los je op, spoel je weg.

Wees mij altijd voor.
↧

Ballonnenvrees 23 februari 2018

February 24, 2018, 5:36 am
$
0
0
Ballonnenvrees vatte nog eens post in de bibliotheek van Mechelen, die er weer heel gezellig bij lag. Presentator Gert Vanlerberghe opende met oud en nieuw werk, waaronder 'KAAS.' en 'Vogelvrij'. Hierna kregen we van Robin de Cnaep een tekst over open mic'ers die discussiëren over wat poëzie nu eigenlijk is en of dat misschien een sneeuwluipaard kan zijn. Zijn bezwerende generatiegedicht 'Wij Jongen Van Dagen' bevatte een superlange lijst van dingen die ons heel kwaad maken. Ook veel woede, en een tikkeltje tederheid, in de hyperritmische slamteksten van Hind Eljadid, met haar schijt-aan-alles-en-lust-for-lifetekst 'Vliegende Tapijten' op kop. Sociaal engagement met ballen.

Uit Eindhoven kwam Stokely Dichtman overgevlogen, op een of andere psychedelische trip. Openen deed hij met een dialoog in tekstballonnen, en meer vliegend rubber kregen we in 'Vuurballonnen'. De tijd is een sabel, zo stelde hij met een Arabisch spreekwoord. Hij nodigde ons uit in een soort van apocalyptische powernap, tsjokvol mythologische wezens en mystieke werelden, en wij maar dronken worden van zijn surrealistische beelden, als uit een Bosch of een Dali ontsnapt. Als slot was er 'Beelden Uit Een Drijvende Wereld', waarna Stokely het publiek veilig weer met hun voetjes op de grond zette. Het was tenslotte tijd voor pauze. En pizza. En Maneblussers.

Akim A.J. Willems werkt al enkele jaren aan zijn debuutbundel, en dat die zwaar de moeite zal zijn, blijkt steeds weer uit elke performance. Hij begon met drie intense korte cycli, waarna hij zijn vertaling van het magistrale 'The Shoelace' van Charles Bukowski voorlas: 'De Veter'. Als extraatje was er een gedicht uit de cyclus 'Stelen Als De Raven', met erotische toets.

ESOHE had heel wat onderwerpen meegebracht. Er was de tekst over het gezin dat half christelijk half atheïstisch is, het gedicht over angstige gedachten, en we kregen er een over de onvolmaakte mensheid. Ook haar interpretatie van '4 Seizoenen', een rappareltje van de Gentse band Okkupeerder, ging er goed in bij het publiek. Zeer strak van ritme was de songtekst die ze voor A School Called Tribe schreef. Altijd heel gepassionneerde performance van deze straffe dame.

Als afsluiter stelde Dorien De Vylder haar debuutbundel Vertraagd Stilleven voor, dat zich volledig afspeelt op een bankje in Cordoba. Ze koos voor de gedichten 'De Slaper', 'Guadalquivir', 'Liefde', 'Vormeloos' en 'Schouwspel', een stilleven aan een rivier, met de occasionele (meest poëtische) slapstick. Als bisgedicht bracht de Gentse dichteres nog een nieuwe tekst over de terugkeer van de soldaten na de Eerste Wereldoorlog, binnenkort exact 100 jaar geleden. We keerden tevreden en poëtisch verzadigd huiswaarts. Volgende afspraak: 28 maart in 't Werkhuys.

Foto's door Gust Peeters volgen!
↧

Flavours of the month

March 11, 2018, 1:59 pm
$
0
0
This month's list of favourite singles has received a bit of a hip-hop and soul injection, as there is a lot of fascinating stuff going on these days, from international stars such as Kendrick Lamar and Anderson .Paak to Belgian talent like Glints. However, noiserock is dominating the chart, mainly represented by A Place To Bury Strangers, The Voidz, Elefant... We have half of The Strokes in our list, as both Julian Casablancas and Albert Hammond Jr.'s own projects are alive and kicking again. Elvis Peeters, lead singer of Aroma Di Amore and excellent novelist, is back with a brand new band named Wilderman. And there's Parquet Courts represented with two great songs, the same for Moby. For a lot of the below amazing songs I'm indebted to Belgian music blogs such as Dansende Beren and Luminous Dash, as well as Kinky Star Radio, some infinite sources of great music.

  1. A Place To Bury Strangers - Never Coming Back
  2. of Montreal - Paranoiac Intervals/Body Dysmorphia
  3. Elefant - Wie Scharf Ist Dein Messer?
  4. The Voidz - QYURRYUS
  5. Wilderman - Smijt een Bom
  6. Twin Shadow - Little Woman
  7. The Weeknd & Kendrick Lamar - Pray For Me
  8. HUNTR - Failsafe
  9. Albert Hammond Jr. - Muted Beatings
  10. GeRoeZeMoeS - What Do You Do?
  11. Josy & The Pony v/s The Poneymen - Ânesse Topless
  12. Parquet Courts - Almost Had To Start a Fight/In and Out Of Patience
  13. Flying Horseman - Deep Earth
  14. BRNS - Forest
  15. Iceage feat. Sky Ferreira - Pain Killer
  16. Everything Is Recorded feat. Sampha & Owen Pallett - Everything Is Recorded
  17. Brockhampton - Boogie
  18. Moby - Mere Anarchy
  19. JuJu - Patrick
  20. Car Seat Headrest - Nervous Young Inhumans
  21. Aloe Blacc - Make Way
  22. Amenra - A Solitary Reign
  23. Parquet Courts -Wide Awake
  24. Moby - This Wild Darkness
  25. Glints - Bugatti
  26. The Vaccines - Put It On a T-shirt
  27. Anderson .Paak - Til It's Over
  28. Madensuyu - Breathe Sail On
  29. Kendrick Lamar & SZA - All the Stars
  30. Until the Ribbon Breaks - One Match
↧
Search

A slice of Spain, deel 1

March 12, 2018, 3:36 am
$
0
0
A SLICE OF SPAIN - 1-11 maart 2018

Deel 1: Cervantes, El Greco, Picasso



Bij ijskoude laatste loodjes van de winter is een reis naar Spanje meer dan welkom. Ik start aan de oostkust, in de hoofdstad van een fiere autonome regio, de stad van paella, horchata en El Cid Campeador: Valencia. In de Mercado Central, de grootste overdekte markt van Europa, versierd met lelijke azulejos en met een kolossale kaketoe op een van de koepels, bestel ik zo'n horchata - niet te drinken! Tegenover deze markhallen, die een minder geslaagde vorm van art nouveau omhelzen, de strenge façade van La Lonja de la Seda, een 15e-eeuwse zijdebeurs. Ik vergaap me aan de slanke gedraaide zuilen in een smaakvol interieur.
De gotische kathedraal valt meteen op als een allegaartje van torens, daken en portalen in uiteenlopende stijlen. Vooral van op de Plaza de la Virgen is het zicht op de achthoekige toren, het gotische portaal en de gotische klokkentoren Micalet knap. Naast de kathedraal heb je een basiliek met imposante 18e-eeuwse koepel, waar net een haast volzette mis aan de gang is. Bij de uitbreidingswerken stuitte men op de overblijfselen van het Romeinse stadscentrum van Valencia. Ik betreed de kathedraal via een barok portaal en stap de schitterende kapittelzaal binnen die de Heilige Graal tentoonstelt. Volgens de overlevering de drinkbeker waarmee Jezus zich op zijn allerlaatste vrijgezellenfeestje benevelde. Een voorwerp dat nog eens de moeite loont om de handen voor te vouwen, lijkt me. In het museum bekijk ik enkele verluchte bijbels en kunstwerken.
Voor het gotische portaal, op de Plaza de la Virgen, heeft zich heel wat volk verzameld. De Waterrechtbank houdt er haar wekelijkse zitting over de verdeling van water onder de vertegenwoordigers van de acht kanalen, en hun mogelijke geschillen. Dit is een traditie die teruggaat tot de middeleeuwen.
Buiten de massieve westelijke stadspoort, verminkt door de kanonnen van Napoleon, kom ik tot rust in een tropische plantentuin met torenhoge palmen en het metalen gevaarte Umbraculo, al is schadum bij dit grijze weer niet van doen. In de loofbomen schetteren groene parkieten dat het geen naam heeft. Na een tapaslunch in een traditioneel eethuis voor arbeiders neem ik een van de vele brugen over de bedding van de Turia, de rivier die er niet meer is en in het groene kronkelende lint van het park is veranderd. De ongezellige boulevards zijn volgebouwd met potsierlijke paleizen uit het begin van de vorige eeuw. Veel meer geslaagd dan bijvoorbeeld het wat adventachtige noordstation is de Mercado Colon.
Ik ga voor de regen schuilen in een oud klooster, waar verschillende exposities door elkaar lopen. De sprekende foto's en de video-ervaring van Shadi Ghadirian laten een diepe indruk achter. Verder zijn er de vele bars in de graffitistraatjes van El Carmen, een vooral authentieke wijk met pit. Zeker geen mooie wijk, los van de knappe graffiti (vooral het graffiti-mannetje-met-hart en de roze konijnen komen vaak terug), maar net als Jozefvaros in Boedapest in trek bij zowel hippe vogels als meer volkse cafégangers. Binnenkort begint de Fallas, een groot meerdaags feest in de straten van Valencia. Sommige jongeren laten nu al de voetzoekers knallen, de eerste keren schrik ik me rot.
Hoewel ik al bijna een etmaal wakker ben, neem ik na heel wat bars een nachtbus naar de Spaanse hoofdstad. Tien jaar geleden ontdekte ik Madrid (en Spanje) voor het eerst, in de snikhete zomer van 2008. Slaapdronken verken ik de Barrio de las Lettres en de Plaza Perta del Sol, met het geografische middelpunt en het beeld van de beer en de aardbeienboom. Ik beland er tussen de laatste feestgangers en de eerste pendelaars. Op de Plaza Mayor, met het standbeeld van Filips III, ben ik alleen op de vele slapende daklozen na. Op de Gran Via, de door Hemingway geliefde verkeersaorta met haar pompeuze paleizen, komt vrijdagochtend stilaan op gang.
In een ontbijtbar kap ik koffie. De televisie geeft het nieuws met Puigdemont. Aan de Plaza de la Cibeles ruil ik de ochtendspits om voor onthaasting op de Paseo del Prado. Hier is het wereldberoemde museum gehuisvest. Helaas. De rij is veel te lang en de regen veel te lastig. Plan B is het Museo Centro de Arte Reina Sofia, een museum dat de ismes van de vorige eeuw in de - nu ja - verf zet. In dit voormalige hospitaal geniet ik van werken van Mallo, Gris, Dalí , Miró... Alles is kubisme. En surrealisme. The Indestructible Objectvan dadaïst Man Ray stelt een nogal aparte metronoom voor. Ook de cultfims Un chien andalou (1929) en Los Olvidados (1950) van Buñuel worden vertoond. Salvador Dalí's surrealistische nachtmerrietaferelen lijken uit een bodemloos vat van inspiratie te zijn geschud: hoogst intrigerend. Het hoogtepunt is het kubistische meesterwerk Guernica, Picasso's fenomenale protestdoek tegen het bombardement van de Baskische stad Guernica in 1937, met 2000 burgerdoden als gevolg. Mens en dier schreeuwen het uit. De pijn en terreur zijn echt. Een van de sterkste aanklachten van fascisme uit de kunstgeschiedenis als je het mij vraagt.
Zoals het een goede hoofdstad betaamt, zijn de pleinen van Madrid een eerbetoon aan 's lands meest geliefde kunstenaars (ja ja, en staatsmannen, die ook... geeuw). Ik ontmoet beelden van Goya (twee zelfs), Lorca, Cervantes (vergezeld van de onafscheidelijke Don Quichot en Sancho Panza). Er kruipt een gigantische spin over de gevel van het Teatro Calderon. Erachter wappert op een toren de trotse regenboogvlag. Een beetje geschiedenis nu. Nadat het alcazar in 1734 volledig was afgebrand liet Filips V het huidige koninklijke paleis bouwen, in neoclassicistische stijl. Het geheel van het paleis, de 19e-eeuwse Almudenakathedraal en de op maat gesneden tuinen eromheen is een van de hoogtepunten op een citytrip naar Madrid... vooral wanneer de zon schijnt dan... Een andere topper die me altijd is bijgebleven is het Egyptische monument Templo de Debod in het Parque de la Montaña.
Ik daal de heuvel af en ga op bedevaart naar de tombe van Goya, in de Ermita de San Antonio de la Florida. In de fresco's van zijn grafkapel herken je duidelijk de stijl van de meester. Na uren door de regen wandelen regel ik een hotel, neem een douche en hou een siësta. Wanneer ik als herboren in de vooravond wakker word, schijnt de zon, voor het eerst vandaag. Lang zal het niet duren. De wijk Chueca is nogal alternatief, met heel wat literaire café's, enkele bio- en veganrestaurants, een vleugje prostitutie, en vooral een walhalla voor de LGBT-gemeenschap. In een smaakvolle homobar met oude familiefoto's aan de donkere muren, zet ik me neer aan tafeltje versierd met vier olifantenkoppen, recht tegenover een naakte engel. De Mercado de San Antón is een tempel voor de fijnproever en gourmethobbyist. Denk de Mercado op de Groenplaats maar veel uitgebreider en specialer. En dan is er nog La Mordida, een Mexicaans restaurant met extreem kleurrijk interieur, alsof je een Mexicaans prentenboek binnenwandelt. Alle cliché's zijn aanwezig en er is meer dan één Azteken aan de wand. Heerlijke nacho's en tortilla's. Ondertussen gaan de hemelsluizen open...
Na een lange nachtrust bezoek ik het Convento de la Descalzas Reales en zijn vele fresco's en kunstschatten, waaronder enkele werken van Rubens. Een gids die zelf wat wegheeft van een monnik leidt ons doorheen de vele vertrekken. Niet ver van het koninklijk paleis zit nog een ander streng klooster, het Convento de la Encarnación, met een standbeeld van theatermaker Lope de Vega ervoor.
Net buiten de hoofdstad ligt Alcalá de Henares, studentenstad en geboorteplaats van Cervantes. Ook ooievaars zijn hier thuis, ze bouwen hun nesten op de vele historische torens. Centraal op het naar hem vernoemde plein staat de meesterschrijver Cervantes met op het voetstuk verscheidene taferelen uit Don Quichot. Ik heb er een goed zicht op de vele kerken en kloosters van Alcalá.
Don Quichot en Sancho Panza, helden van La Mancha, zitten op een bankje voor het geboortehuis van Miguel de Cervantes Saavedra. In de gereconstrueerde kamers zie je hoe het huis van een rijk Spaans gezin er in de 16e eeuw moet hebben uitgezien. Er is ook een verzameling marionetten te bewonderen, allemaal personages geplukt uit een van de best verkochte literaire werken ooit. Het historische huis is gesitueerd in een aangename en half overdekte wandelstraat met oude huisjes, destijds de hoofdstraat van het joodse getto.
In de Universidad zelf, uit 1499, werd de eerste meertalige bijbel geschreven. Samen met een Spaans koppel en een gids trek ik door deze unieke universiteit met haar vele atriums. Er was een gevangenis waar studenten die de strenge regels van de Franciscusorde niet volgden enkele dagen moesten verblijven en een ezelspoort waarlangs studenten die voor een uiterst moeilijk examen buisden, moesten verdwijnen, waarna ze door de inwoners van Alcalá werden vernederd. De gids vertelt dat heel wat illustere schrijvers de Cervantesprijs hebben ontvangen en dat de Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez die heeft geweigerd. Na de Nobelprijs hoefde Gabo geen prijzen meer. De zaal waar deze prijs wordt uitgereikt heeft een schitterend mudejarplafond dat de sterrenhemel voorstelt. In de mooie kapel vinden we de beschadigde tombe van Cisneros, in carraramarmer. Door een brand tijdens de burgeroorlog stortte een deel van het plafond van de kathedraal in, waardoor de kardinaal de neus en enkele vingers mist en ook de gezichten van de engelen van hun kenmerken zijn beroofd. De tombe mag dan wel terug in de kapel staan, het lichaam van Cisneros ligt nog in de kathedraal begraven, onder een doodeenvoudige steen.
Wanneer mijn reisbus zich de volgende morgen een weg door de zuidelijke randstad van Madrid baant, heb ik een goed zicht op de wolkenkrabbers van het zakelijk district, de dikke gordel van woonblokken rondom de stad en de besneeuwde siërra's rondom de regio, een totaalpakket van meer dan 6 miljoen inwoners. Waar naartoe? Naar Toledo, hoofdstad van Castilië-La Mancha en ooit nog die van Spanje. Net als Lissabon ligt Toledo aan de Taag. Ik bezoek de oude moskee Mezquita Cristo de la Luz, met katholieke fresco's, een typische mengvorm die we kennen van Córdoba en Granada. Op de Plaza Zocodovor kan je niet om de vier massieve torens van het strenge alcazar heen, een bolwerk van het Francoregime, en meest opvallende landmark van de stad.
Het Museo de Santa Cruz bevindt zich in een voormalig hospitaal, niet ver van Cervantes' zoveelste standbeeld. De schilderijen komen voornamelijk uit de 17e eeuw, een gouden eeuw voor Spanje. Opvallend is dat sommige schilders in het huidige België zijn geboren. Heel wat van deze religieuze werken zijn van El Greco en zijn volgelingen. En dan zijn er nog een patio met elegante arcaden en de unieke surrealistische werken van Alfredo en Hortensia Castañeda. Op de gezellige Plaza Major speelt de Spaanse Johnny Cash voor een terrasje vol toeristen (eindelijk zon!).
De majestueuze spits van de kathedraal torent hoog boven de middeleeuwse straatjes uit. Het geheel is een architecturaal meesterwerk dat kracht en grenzeloze macht uitstraalt, en is een van de meest indrukwekkende gotische kathedralen van Spanje. Oh de verbluffende weelde van de kathedraal: het flamboyante gouden retabel, de uiterst gedetailleerde koorstoelen, de vele fresco's en beelden, de schitterende monstrans, de vele schilderijen van beroemde schilders (Goya, David, El Greco, Van Dyck, Velsquez...). Wauw wauw wauw! Hoog op de rots staat een jezuïetenkerk met twee forse façadetorens en een koepel. Ik klim tot op het dak en kijk uit over Toledo en de woeste Castiliaanse heuvels.
In de Iglesia Santo Tomé, pal in de oude joodse buurt, hangt het prachtige schilderij De Begrafenis van de Graaf van Orgaz, door El Greco. Ooit telde Toledo maar liefst twaalf synagogen. De weinige die zijn overgebleven zijn een bezoek meer dan waard, zoals de bogen en het stucwerk van Sinagoga Santa María la Blanca, uit de 12e eeuw. Het is echter de gotische kloostergang van San Juan de los Reyes die me het meest kan bekoren: de vele beelden, waterspuwers, het tuintje met waterput. Iets verderop is er de puerta del Cambrón, een oude stadspoort, met zicht op het nieuwere stadsdeel. Aan de monumentale San Martinbrug deadride een jonge vrouw over de Taag. Ik hou het rustig en volg een natuurpad tussen de stadsmuur en de rivier. Tussen de vele kerken en kronkelige steegjes klinkt wilde jazz. Op een terrasje besluit ik dat de lente is begonnen.
Tot slot... de 13e-eeuwse Iglesia San Vicente, met Arabisch-islamitisch interieur, is omgebouwd tot een hip cultureel centrum, met een podium waar het altaar was, anti-kapitalistische kunst en een bar. De discobar is ook een mini-bib. Tijd voor een slaapmutsje.
Verder oostwaarts aan de Taag ligt Aranjuez, en zijn koninklijk paleis. Het is aangenaam wandelen in de Jardines del Principe, alleen tussen de zangvogels en de eekhoorns. Het paleis doet wat aan Versailles denken, en dan is La Casa del Labrador het Trianon. De laatste stop in het dorre land van La Mancha, waar ik in mijn verbeelding twee wereldberoemde personages doorheen zie reizen, is de versterkte stad Cuenca, net als Toledo op een steile rots gebouwd. Hier hangen de huizen. En de ravijnen zijn diep. Wanneer de avond valt, komen de vele verlichte monumenten prachtig tot hun recht. Ik kan mijn geluk niet op wanneer ik zie in wat voor hotel ik verblijf. Het gaat om een vrij luxueus 17e-eeuws paleis met een grote kamer en een balkon dat uitgeeft op de vallei van de Huécar en het spookachtige San Pabloklooster. Ik dwaal nog wat rond in deze middeleeuwse stad, met robuuste kathedraal, een handvol torentjes en natuurlijk de casas colgadas. Letterlijk een hoogtepunt in Spanje, zonder platte commerce, en vanavond blijkbaar zonder toeristen. Ik ben haast alleen op het pad langs het ravijn, en dineer in een leeg restaurant.

Deel twee van het verslag volgt gauw!
↧
↧

A slice of Spain, deel 2

March 13, 2018, 10:38 am
$
0
0
A SLICE OF SPAIN - 1-11 maart 2018

Deel 2: De stier en de vleermuis


Wakker worden met zicht op een indrukwekkend ravijn. Dat is nog eens wat anders. Ik volg de kleurrijke huisjes van Cuenca heuvelafwaarts en neem de bus. Die rijdt via de adembenemende roodbruine canyons van Zuid-Aragon naar Teruel, aan de Turia, de rivier die uit het stadscentrum van Valencia werd verjaagd. Het Moorse stadje schittert in haar keramiek, al zijn we hier ver van Andalusië. De mooie zandrotsen die Teruel omgeven, tonen hoe dicht we voortdurend bij de natuur zitten. Teruel heeft zijn eigen Romeo en Julia. Het verhaal van Juan Diego en Isabel is even hartverscheurend. De lichamen van de 13e-eeuwse geliefden zijn nu voor altijd verenigd in een mausoleum naast de 14e-eeuwse San Pedrokerk.
Deze opvallende kerk heeft een massieve mudejartoren, acht keramieken torentjes en een schitterend kleurrijk interieur. Een vriendelijke gids toont ons in welke kapel de twee mummies werden gevonden en leidt ons rond in het mudejarklooster, een verfijnde spirituele plek gebouwd door moslims voor christenen.
 Op de Plaza del Torico is het terrasjesweer en gezelligheid troef. Er staat een fontein met zuil en schattig stierenbeeldje, het symbool van de stad en van de overwinning op de Moren, in het midden van het plein. De modernistische trappen van José Torán kunnen zich bijna meten met het werk van Gaudí.
Zowel het interieur van de Catedral als de vele kunstschatten in het 16e-eeuwse bischoppelijke paleis zijn een bezoek waard. In het Museo provincial leer ik over het leven in de provincie Teruel doorheen de eeuwen. Heel veel valt er niet te beleven in dit stadje op de Spaanse buiten, maar het heeft charme te over, ver van Madrid, Barcelona en Valencia, in de Aragonese wildernis. Naast San Pedro en de kathedraal zijn er nog twee andere mudejartorens te bewonderen: San Martin en El Salvador. Ik ga tot helemaal bovenin laatstgenoemde torre mudéjar en geniet van de zonsondergang en het bijzondere effect op de verre Aragonese heuveltoppen. De oorverdovende klokken neem ik erbij. In heel Teruel gaan de lichten aan en komt het volk op straat.
De Arabische mystiek van de vier mudejartorens intrigeert. Ze werden samen met de verdwenen Torre San Juan, de vijfde in het rijtje, op recordtempo gebouwd door de achtergebleven Arabieren, na de reconquista. Kenmerkend zijn de keramieken patronen, de minaretvorm en de doorgang onderaan de torens, symbool voor gastvrijheid. Na mijn ontbijt en voor ik de Aragonese liefdesstad verlaat, bezoek ik nog een merkwaardig aquaduct uit de renaissance, daarna is het vaarwel Teruel.
Na een mooie kustwaartse busreis door besneeuwde siërra's en het barre land van El Cid bereik ik Valencia weer. De Middellandse Zee schittert in de lentezon. Wuivende palmbomen op haast verlaten stranden schreeuwen: vakantie! Valencia ligt er lui bij in volle verwachting van de Fallas. Het is warm vandaag en heerlijk wandelen in oorverdovend zonlicht. De bedding van de Turia, waar de Valencianen zich te pletter ontspannen, leidt me naar de Ciutat de les Arts i de les Ciències, een gigantisch project van Santiago Calatrava, en een schot in de roos voor het toerisme. Het park wordt gedomineerd door gedurfde futuristische mastodonten.
Het Palau de les Arts is een 75 meter hoge mond die je lijkt te willen opslokken, l'Hemisfèric een reuzenoog dat cinema-ervaring to the next level brengt, het Museu de les Ciències het skelet van een prehistorisch zeemonster, en dan is er nog l'Oceanogràfic, het grootste onderwaterpark van Europa. Ik stap van de ene biotoop in de andere, en sta oog in oog met waterdieren van over de hele wereld: kwallen, barracuda's, haaien, zeehonden, zeeleeuwen, walrussen, dolfijnen, de fascinerende spierwitte beloega's, pinguïns, gavialen, pelikanen...
Valencia's haven en zeedijk zijn alles wat je ervan kan verwachten: zon, zee, gezelligheid, en een festival voor de derde leeftijd. En boten. En palmbomen. En aangenaam strandweer in zomerstijl aan de Costa del Azahar zonder de drukte, en dat om halfzes 's avonds. Ik wandel tot in het wijkje Malvarossa en neem de metro naar het centrum en de graffitistraten van El Carmen, die het best dronken worden bewandeld. Tussen het stadhuis en het nogal flamboyante postgebouw vindt een feministische betoging plaats. Ook in Teruel gingen pamfletten over 8-M, de Internationale Vrouwendag morgen, rond. Zelfs in kleine stadjes op het platteland las ik slogans op de muren. De beweging is wereldwijd.
 Een reisbus brengt me de volgende dag naar Murcia, in het zuiden, gesticht door kalief Abd al-Rahman II en na de reconquista verder ontwikkeld door Alfons X van Castilië. De 96 meter hoge mooi versierde klokkentoren van de barokke Catedral rijst uit boven gezellig Murcia. De kathedraal staat op de plek waar vroeger de moskee was. De Puente de las Flores verbindt beide oevers van de Segura. Op de Plaza de las Flores zit het bloemenmeisje. Verder zijn er heel wat interessante kloosters en vooral ook casino's. Murcia is nogal een gokstad. In de levendige universiteitswijk, vlakbij de stierenarena, heerst een wat alternatieve sfeer. Vandaag palmen de vrouwen Murcia in en vieren we wereldwijd de rechten van de vrouw. Bij valavond buitelen honderden vleermuizen door de lucht vlak boven de Segura. Murcia heeft me niet omvergeblazen, al kan ik hier wat op adem komen. Wanneer ik de volgende morgen weer noordwaarts reis, wuift Jezus van hoog bovenop het Castillo de Monteagudo me uit.
Net over de grens tussen de autonome regio's Murcia en Valencia ligt palmenstad Elche, die meer op een bos lijkt met al die palmbomen. Die tieren welig in de palmentuin, waar er bijna even veel palmbomen als inwoners van Elche zijn. Na een uiterst prettige wandeling in het stadspark bezoek ik het historische centrum van Elche: een paleisruïne, een basiliek met koepels in hetzelfde fonkelende blauw als sommige kerken in Valencia, de Moorse Torre de la Calahorra. De 165 jaar oude keizerspalm in de Tuin van de Priester is best indrukwekkend. Hij werd opgedragen aan Sissi, een van de vele historische figuren die de tuin heeft bezocht. De priester in kwestie is José Castaño Sánchez, eigenaar van de Huerto del Cura, een heerlijke oase die het hart vormt van Elche. De verkoeling in de schaduw van de palmbladeren doet deugd: het is ondertussen 30°C.
De volgende stop op mijn terugreis van Murcia naar Valencia is Alicante, een populaire badstad aan de Costa Blanca. Alicante is een toeristische magneet als een ander, al maakt het zicht op de kalkrots 'Macho' met het Castillo de Santa Bárbara erop dit lapje zand aan zee wel vrij bijzonder. Aangenaam stadscentrum. De schemering werpt een tevreden licht op de rotsen van de Costa Blanca wanneer mijn bus tsjokvol toeristen van boven de vijftig de kustlijn in noordelijke richting volgt. Dit is het sarcastische uitstapje naar Benidorm dat ik altijd al eens wilde maken, het liefdeskind van Blankenberge en Las Vegas aan de Middellandse Zee. Spuuglelijke flatgebouwen, platte commerce, fenomenale wansmaak. Britse pubs, een Belgische bakker, luide Amerikaanse bars, hordes vrijgezellen in thema, een Spaanse charmezanger zingt 'Eviva España'. Casino's, dancings, rodeo's, strippers, op straat, beren van buitenwippers die ongetwijfeld nodig zijn. Benidorm lost al mijn verwachtingen in. Ik ga uiteindelijk voor de coverband Los Cabriolets in een rockbar van Amerikaanse afmetingen (zoals alles hier).
Een nachtbus haalt me weg uit dit Spaanse Sodom van smaakloze entertainment (but entertainment nonetheless) en stort me in al even nachtelijk Valencia, in volle Fallas fever. De Fallas, dat is zoals Carnaval, maar groter, gekker, intenser, waanzinniger. Een feest dat meer dan een week duurt, met veel vuurwerk en veel drank. De fallas zelf liggen alvast voorverpakt in de diverse barrio's, jammer dat ik dat deel zal moeten missen. Al is er nu al om 4 uur 's nachts livemuziek in de straten van Valencia. En daarna dronken verbroedering. Nog tot het ochtendgloren blijven enkelingen rondhangen op pleintjes en in straten. De sfeer is uitgelaten. De overbrugging tussen bier op het plein en de eerste koffiezaak die opent, is net niet naadloos. En lang daarvoor komt de arbeid in de Mercado Central op gang.
Ik wandel me wakker naar Mislata, daar waar de Turia in het westen ook effectief weer rivier wordt (in het oosten is dat aan het wetenschapspark), en bezoek het Geschiedkundig Museum van Valencia, ondergebracht in een bakstenen waterreservoir. Ik reis door de tijd en ben getuige van een Romeins banket, handel en slavernij bij de Visigothen, El Cids reconquista en Beleg van Valencia, een islamitisch ochtendgebed in de 13e eeuw, een middeleeuwse pogrom, een Valenciaanse processie in de 17e eeuw, een socialistische staking in de waaierfabriek... De filmpjes zijn educatief en entertainend, en geven samen met de interactieve tijdmachines het voorbeeld van hoe musea ook in deze vluchtige 21e eeuw kunnen blijven boeien. Ik verblijf meer dan twee uur in deze verslavende tijdreis.
 Ik neem de metro naar het centrum en heb daar al meteen spijt van. Aangekomen op de Plaza del Ayuntamiento kom ik een halfuur lang klem te zitten tussen duizenden mensen die uren op voorhand op de mascletà, het vuurwerk van 14u, wachten, en dat bij 30°C. Het kost heel wat moeite om me eruit te ellenbogen, waarna ik via een omweg mijn hotel bereik, dat zich in een door de politie afgebakende zone bevindt. Waanzien, die Fallas. Na vijf minuten van oorverdovende knallen - alsof Valencia ten prooi valt aan een bombardement - spat ook de mensenmassa van duizenden koppen uiteen om zich weer over de hele stad te verspreiden. De daken van paleizen waren betegeld met wachtende mensen. Honderden toeschouwers drumden voor een plekje waar je niets van het vuurwerk zag, maar de euforie was daar niet minder groot. Oeffffff... tijd voor die lang uitgestelde siësta!
Alsof de 120 kg vuurwerk een gat in de hemel heeft geslagen is het, na dagen droogte, weer beginnen gieten. Ik vlucht een restaurant binnen om me nog één keer te goed te doen aan de Valenciaanse paëlla, met konijn. Na nog een laatste nacht vol ontploffingen moet ik de stad van de vleermuis verlaten, en na elf dagen ook dit prachtige land, rijk aan cultuur en traditie, en met de deur naar de toekomst op een kier, want halsstarrige tradities, verlammende moraliteit en schrijnende ongelijkheid zullen beetje bij beetje afbrokkelen in een Europa dat niet anders kan dan ja te zeggen tegen morgen en overmorgen. Hasta luego!
↧

The Umpteenth Coming

March 19, 2018, 2:41 pm
$
0
0
Zodra Jezus Christus alle wolven uit Wall Street heeft verjaagd,
wijst een oude bedelaar de Zoon van de Heer erop dat dit nooit als plek
voor verering was bedoeld, tenzij die van het kapitaal.
De ergste beurscrash sinds 1929, beslist geen goede vrijdag,
maar Jezus doet alsof zijn neus bloedt, een haast ongekende fase van de stigmata.
In het Witte Huis zoekt de op slag geruïneerde president het noodpistool
in de laden van zijn kast, binnensmonds vloekend op het Congres,
dat hem dat reisverbod niet gunde. Ook zijn Muur kon de ondergang van Wall Street
niet verhinderen, ondoorgrondelijk als de wegen van de Messias plegen te zijn.

Ondertussen past Jezus wat aureolen aan bij een donuthandelaar, die er de politie bij haalt.
Op onverklaarbare wijze bevat het waterreservoir van de NYPD plotsklaps alleen nog wijn,
tot groot jolijt van de uitgebluste agenten, die voor een gek die patisserie
als hoofddeksel kiest überhaupt al niet uitrukt - dit is New York; en wanneer
de zonderling over het oppervlak van de Hudson zijn gehaaste exit maakt,
weet Manhattan: daar vlucht een grote meneer, het smaakje van de week,
waarna men zich weer op de dagelijkse beslommeringen richt.
New York is nog niet klaar voor een comeback.
↧

Kleine revolutie

March 25, 2018, 11:09 pm
$
0
0
Ik draai een kleine revolutie de nek om,
druk kiemen de kop in met hielen die branden.
Stalin had vast ook ooit een droom
en toen gingen heel veel mensen dood.

De wereld is aan de dialeugen en de diplooimatie,
dat begreep ik eeuwen te laat ook wel.
De nieuwe punk heeft een probleem,
men legt zoveel aan banden, net een systeem.

Vermom fascisme als fatsoen en zie
morele waarden dalen en vrienden verminderen,
dus staak het schandpaaldansen,
krijg wat voeling met nuance.

Ik wil een draagvlak voor meer raakvlak,
fulmineersessies met als zoenoffer wat wederzijdse likes,
en als niet vind-ik-leuk, tenminste kan-ik-inkomen,
als-je-de-dingen-vanuit-die-hoek-bekijkt-begrijp-ik-jouw-standpunt-ook.

Zet radicale empathie nog eens op het politieke programma,
niets mooier dan doordrammers met oog voor wat anders.
Bruggen branden lange dagen door,
vuurbakens in het donker, efficiënter dan kiezelsteentjes

voor bij wie het geheugen hapert.
Is het kiezen of delen, laat ons kiezen te delen.
Een aberrante mening bijvoorbeeld.
Of een luisterend oor.
↧

Ballonnenvrees 28 maart 2018

March 29, 2018, 11:29 am
$
0
0
De 55e editie van Ballonnenvrees vond plaats in 't Werkhuys, twee weken voor de verjaardagseditie. Ballonnenvrees mag op 11 april vijf kaarsjes uitblazen in De Kleine Hedonist. Maar eerst 't Werkhuys, een vrij vol huys zelfs, met opener Alec Lamberts, die met elk optreden een straffe performer wordt. De rode draad in zijn teksten, die steeds meer het etiket slam verdienen, is de Wase politiek, en de asbestproblematiek in het bijzonder, waartegen hij zich met hand, tand en videoclip verzet. De slagzin 'Slapen is voor gelukkige mensen' was meteen raak. Ook de populisten (populieren volgens AutoCorrect) kregen ervan langs. Baudet had zijn bek maar moeten houden over masturberen.

Bart Daems dichtte over wiccastenen en het boze oog, want waarom eigenlijk niet? Ook hij kwakte het thema masturbatie al vrij snel in onze gezichten - wij hadden Thierry's verboden kwakjes nog maar net weggeveegd. De schuldige was een zekere Leontine Ceulemans, aldus Bart. We kregen vlagen van de Duitse en Franse taal, en een gedicht dat beïnvloed was door Kopland. We genoten van 'Onuitgesproken Woorden' en het door Sylvia Plath geïnspireerde 'De Eeuwige Rust'. Barts teksten zijn kruipgangen voor melancholie die ons vanavond wel kon smaken. Met Gust Peeters is het wel eens opgeblazen voor vuilgebekte (maar altijd goed geschreven) gedichten, en lap, het was al van dat. We kregen ook ernstigere teksten, zoals 'Zen', 'Hartslag' en zijn beklijvende klassieker 'De Vondeling', verder enkele kwatrijnen, en als kers op de taart zijn ultrasnelle gedicht, die we omwille van zijn opsomming al gauw postmodern zullen noemen.

Vlak voor de pauze kreeg 't Werkhuys, omdat we nu toch bezig waren, wéér een man op het podium. Nour had een nagelnieuwe spoken word tekst bij en die was zo in your face en er zo bonk op dat we na afloop enkele seconden naar adem moesten happen. Dat hij sommige stukken moest aflezen, stoorde allerminst. Mocht iedereen zijn boodschappen ter harte nemen en hun intellect gebruiken om meer respect te tonen, de wereld zou zo slecht nog niet zijn. Nour bewierrookte in zijn gebruikelijke stijl de emancipatie van deze nieuwe generatie en liet de door eindrijm gestuwde passie afwisselen met teksten over dreiging en depressie. Altijd prijs met Nour.

Tijd voor twee straffe dichteressen, het zal nog niet zijn. De nog erg jonge Rosie Guillaume brengt binnenkort al haar tweede dichtbundel uit, maar plukte teksten uit beide. Zo kregen we verdriet als achtergrondmuziekje en gingen we zelfs even met poëzie naar bed. Haar speelse teksten namen het publiek mee in de beklijvende wereld van haar creativiteit. Lindah Nyirenda kwam helemaal uit Gent en zette een verbluffende set neer van spoken word teksten in drie verschillende talen, doorspekt met stukjes zang. In een van de teksten werd het louter fictieve karakter van de Vlaamse Leeuw gehekeld en een ander gedicht was gesponnen uit weefsel van wiskundige metaforen. Als afsluiter van een vooral sociaal geëngageerde performance was er een hoopgevende tekst met een slagzin van Homeros als refrein. Na afloop waren we er allemaal van overtuigd: de nacht brengt troost.

Tom Spoelders timmert al jaren lang aan zijn muzikale pad en eindelijk is hij er, het debuutalbum Al Wat Goed Is van De Spoel. De Schotenaar had zijn violist Whitney Huybrechts bij, die ook de xylofoon te lijf ging. We kregen weemoedige dan weer vrolijke kleinkunstpareltjes uit de nieuwe plaat, enkele covers (zo kwam Zita Swoon eens langs) en het ontroerende Troostwals, van op de ep van enkele jaren oud. Vooral de nummers 'Op een Briefke', 'In 't Zwart' en 'Niemand Zijn Schuld' zijn meer dan het beluisteren waard en kwamen live sterk over. En koop dat album.
Op de open mic kregen we van Dorien Vanlerberghe'Anker', het kankergedicht dat ze nu maandag op MNM zal brengen. Chris Pauwels bracht haar gedichten 'Lijnen' en 'Noten'. Antony Samson is sowieso een dichter om in het oog te houden. Hij nam ons in 'Achter de Vreugde' mee naar Zaventem op 22 maart 2016. Ook 'Nachtkastje' viel in goede aarde, we onthouden de vergelijking van de twee makrelen. Ook 'breekbaar als een paardenbloem in een hondswei' noteren we. Afsluiter 'Wetten en Praktische Bezwaren' is dan weer een snelle opsomming over het vaderschap die een (bij sommige herkenbare) glimlach op ons gezicht toverde. Alec Lamberts kwam nog kort terug met een krachtige slamtekst over graaien. Dan was er Baalmond die ons een oorlogsanekdote cadeau deed, en een vreemd relaas over een man zonder ledematen en het placebo-effect. Yannick Moyson improviseerde een einde aan de avond met een tekst over organiseren en jezelf daarbij volledig geven.

Kijk, Werkhuys, fuck ja, merci, jullie waren grandioos. En tot op 11 april in De Kleine Hedonist! 5 jaar!
↧
↧

--------

April 2, 2018, 3:01 pm
$
0
0

Geluk lijkt nooit aan haar verwekkers te zijn besteed,
in de wieg al olie lekken en een voettocht naar het schroot,
een glimlach waarin alle Dickens naar me knikken.
Ik denk aan appels en bomen en wil in mijn hoofd snijden.
Haar ouderlijk huis verlaten zonder bloed te lozen is niet beleefd.
Er trappelt een olifant van ongeduld en de teef heeft geworpen.
De kip op mijn bord is kleiner dan mijn vuist.
Gebraden en nog even vinnig als in de ren,
het bloedt sijpelt nog uit haar anus. Smakelijk.
Morgen schaffen ze vis. Die hangt als een prijs aan de muur.
Ik krijg nog mee dat ik vader word.
Het eten wordt koud als mijn hart.

Nu moet ik wel trouwen met deze voorbestemde vrouw.
Ze draagt wat moet doorgaan voor mijn kind.
Onweersnachten – het wezen krijst, bevlekt product
van koortsmondig geluk, het ligt er gloeiend bij.
Mijn wederhelft is een gat in de nacht,
ook moeders eroderen. Het begint bij de oogleden.
Alle stronthopen hellen naar mij.
Waar ligt de schaar?

Overspel – ik hou het hoofd er niet bij.
In welke duivelspoel zink ik weg
als ik mijn hoop niet hoger trekt.
Maak een gom van mij en vaag alles uit.
Hoe zwaar mijn potloodzonden wegen,
er is altijd een weg terug. Koester het voornemen
kruit verschieten voor het kan gedijen.
Wat valt er in gomstof te lezen,
welke boodschap weerklinkt in zang,
in welke hemel leven wij?

Knip op de stippellijn.

Afbeelding: E. Mazet en J.Moncada (Ejercicio)
Met dank aan Wilma Dragonetti en David Lynch
↧

5 jaar Ballonnenvrees: een overzicht

April 5, 2018, 9:34 am
$
0
0

Affiche Jonathan Van Limbergen

Al vijf jaar lang kleurt u de vele podia die Ballonnenvrees rijk is. Applaus & bedankt! Hier zijn alle artiesten die ooit op ons podium stonden. Dat zijn er ondertussen om en bij de 330!
Lize Spit               Maud Vanhauwaert       Vitalski                                 Charlotte Van den Broeck
Stoomboot        Julie Cafmeyer                 Jee Kast                               Peter Holvoet-Hanssen
David Ngyah      Diane Grace                       Tom Driesen                      Kevin Amse
Iris Penning        Martin Beversluis            Didi de Paris                       Christopher Blok
Aafke Bruining  Akim A.J. Willems                Mon                                Esther Porcelijn
Von Solo              Daan Taks                           Runa Svetlikova                Jakobistan
KOALA                 Sven Staelens                   Hilde Van Cauteren        Alyssa Gonzalez
Leen Pil                Bekvegter                           Miguel Santos                   Bert Lézy
Dean Bowen      Steven Grietens               Luckie Delacroix               Lindah Nyirenda
Ann Kenis           Derrel Niemiejer             Sven de Swerts                 Yannick Moyson
Martinus Wolf  Jef Louisa Versmissen   Droge Piet                          Martin Wijtgaard
Jill Marchant      Barbara Breedijk              Amina Belorf                     Jan Ducheyne
Spitler                  Dichtatuur                          David Troch                        Cold Open
Arno Moens      Hidde Moens                    Tine Joris                             Stijn Charpentier
Joz Knoop           Daan Zeijen                        Marc Tiefenthal               Ulrike Burki
Kobus Carbon   Shari Van Goethem        Anissa Boujdaini               Geert Briers
Schrijnwerk       Hinda                                    Xavier Roelens                  Moya De Feyter
Butsenzeller      Mathieu Charles              Lies Gallez                          Bert Deben
Nour                     Anke Verschueren          Sergej Loupachanski      Joris Brussel
Steven H             Maya Wuytack                 Dominique De Groen   10 op de schaal van Dichter
Stefan Heulot    Manu Moreau                  Gilles Torfs                         Wim Paeshuyse
Usi ES                   Lieze Denckens                Nina Eijlers                         Eli Elise Hoopman
Joost Hoekaf     Lianne Collignon              MariAnders                       Gideon Hakker
Marlijn Spee      Olivier Van Noten           Merlijn Huntjens             Lone Wolf
Hersencellen     Robbert Meijntjes          Jolies Heij                           Thomas Goorden
Johanna Pas       Luk Paard                            Dorien De Vylder             Pieter Van De Walle
Daan Janssens  Zoë Croegaert                   Tijdelijke Toon        Fameus op de schaal van Dichter
Siebrand             Salomé Mooij                    Mara Koomson                Tegen Beter Weten In
Infinite Joy         Iris Wynants                      Teddy Bair                          Mickey Wo
Carl Durant        Simon Mulder                   ESOHE                                  Alexandra Oppo
Hind Eljadid        Mark Opfer-Ruting         Rik Van Boeckel              Martin M. Aart De Jong
Ellen LanckmanJelmer Van Lenteren      Michiel Van Opstal          Het Duivelse Duoproject
Gust Peeters     Hans Depelchin                Nabil Khazzaka                 Antistresspoweet
Menno Smit       Eva Balemans                    Bart Van der Harst           Lies Vandenhende
Evy Van Eynde  Wouter Van Peer            Daan Hafkamp                  Rick Baggermans
Frank De Vos     Bert De Meulder              Kempische Mentaliteit  Stefanie Huysmans
Jaimie Brown    Tom S./De Spoel              Nicolas Barbaix                 Moyson-in-Spee
Til Roose             Julie Mughunda               Hubert Samson                Stokely Dichtman
Stane                    Jitse Verschueren           Els Dejonghe                     Jaap Montagne
Kees Van MeelSecond Son Sam               Joran Jambé                      Julie Beirens
Omar El Allali     Meliza de Vries                 Amarylis De Gryse          Marijke Hooghwinkel
Idris Sevenans  Letterfretter Mike          Sara Eelen                          Burning EGO/Outtavox
Mirke Kist           Laura Van Rossum          Ewout Lehoucq                Bart Verhoeven
Smaed                 Simpel                                  Ramses Noffels           Laure-Anne Vermaercke
Prins Mysjkin    Klara With Guitar             Silke Vanhoof                   Hans F. Marijnissen
Kathy VanhoutArno Braet                          Joris Gielen                        Kaat Van Eijndhoven
Miksi                     JJ Handshake                    Zoë Joy Roelant                Elske van Lonkhuyzen
Rocknrollsailor  Yanni Ratajczyk                Deep Focus                        Mona Vanschoenwinkel
Alain Huber        Rotterdamse Keet          Het Bochelprincipe         Tryggve Bauweraerts
John Brains         Laurien                                Karolien Segers                Emke Goijens
Tonnie Anders  Liesbeth Dylst                   Petra Van den BerghenEvelien Feys
Lyonesse            Alois De Beuseleir           Charles Janssens              Saskia Van Kampen
Caroline Smet   Herman De Greve           Nicole Wielandt               Frederik Laurens
Dana Rexx          Rosie Guillaume               Rinus Van De MelkboerStrange Ways Of Attraction
Irene Siekman  Marlies Smeenge            Hadjira Hussain Khan     Ruud Van Neerven
Veelvraat            Olivia-Fay Stuyven          Lieselot Ooms                   Antony Samson
Vers Vlees          Marjan De Ridder            Hanna Desmet                 Wilma Dragonetti
Julian Gypens   Walther Ligtvoet              Samira Saleh                      Sam Hoeck
Frank Mathay   Robin Ramael                    Tineke Lambreghts         Simon Van Den Bergh
Rafa Grinfeld     Frans Vlinderman            Soraya Deborggraeve    Louche Loesje
Tim Van Hoof    Leo Van Koelmondt        Frank Manray                   Dichter Bij de Mona Lisa
Philip VolckaertGerrit Barbé                      Prisoner 639                       Casual Riot
FUS!                      O’tentic Tim                       Jelke                              Tim Albus
Julia Dobber      Nils Geylen                        De Geest in de Pen         Mariam Hakobyan
Geert Zomer     Robby Blondbaard          Gaby Nachtergaele         Do the Dead Find Us Attractive
Hubert Klaver    Marco Van Dyck               Cyrelle Mertens               Sus Van De Leest
Dampkap            Lynn Van Hoof                  Massimiliano Pintus       Indra De Bruyn
Tom Du Four     Liesbeth Aerts                  Tess Van Deynse             Leen De Graeve
Kem Heyndels  Bart Daems                        Dries Van Doorn               Maike Bretschneider
Grazie                  Adriana Kobor                   Arthur Follebout              De Andere Buitenlander
Pierre Magis      Katrien Van Tichelen      Johan Noterman              Patrick Van Liefferinge
Kevlar                   Kristien Spooren              Birgit Exelmans                Elske Van Lonkhuizen
Magda ThomasTineke Van Onckelen     Olivier Haemhouts          Tsjêbbe Van Damme
Peter de KnegtRobin de Cnaep                Gorik Verbeken                Nicolas Van Eccelpoel
Hanan SmaisimDorien Vanlerberghe     Nancy Meelens                Jonathan Van Limbergen
Drink My Puke  Sander Hobin                    Hans Stockmans              Vincent Van Meerbeeck
Kiki                        Lieve Spooren                   Judit Buysse                      Stappende Stef
Erwt                      Lieve Tilkin                          Geert Michiels                  Annelies Leysen
Robert                 Kristien Van Hee              Kristien Van Den BorneYves Meyer
Moomer             Toon Krijnen                     Baalmond                           Alec Lamberts
Ruben                  Wouter Verrees               Willem Magits                  Kris Pauwels
Kristien                Zena Van den Block        Marte Bernaerts              Maarten Van Camp
Bibi                        Nympha Cantrijn             Pol G.                              Gert Vanlerberghe
↧
Search

Ballonnenvrees 11 april 2018

April 12, 2018, 11:02 am
$
0
0
Vijf jaar Ballonnenvrees. 56 edities. Dat is er niet naast. Daar moesten we toch op z'n minst een bonte avond van maken. Met twee topbands, heel wat poëtisch talent en een volle Kleine Hedonist werd het een wel héél bonte avond.
Te midden van al dat woord- en muzieklawaai tekende Sara Van Dyck, alias Aras, dat het een lieve lust was. Haar live ontworpen tekeningen, in haar karakteristieke stijl, waren de artistieke samenvatting van een zeer geslaagde avond. Nu nog de woordelijke samenvatting. Het begint altijd bij het begin en het begin was Baalmond, die de spreekwoordelijke lade vol messen weer deed klepperen, na een vreemd verhaal over zwaanmensen die een terrasje doen en een neushoorn die opdient. Op z'n minst origineel te noemen. Wilma Dragonetti serveerde teksten in verschillende talen en smaken: Nederlands, Italiaans, Engels, een snuifje Luxemburgs. Het grootste deel van haar speelse merk van spoken word gaat over de talen zelf, maar we kregen ook wat over blackness, misschien de enige politieke noot op de hele avond, op Gert Vanlerberghe na, die na een sneer aan het adres van Trump haast een halve minuut lang niet op het laatste deel van zijn 'Hades' kon komen, een gedicht dat de beukende gitaren van Lagüna er nochtans hadden ingeramd.

Tijd voor een dialogue intérieur tussen een Hongaarse dichteres die in Antwerpen vertoeft en in het Engels schrijft en een dichter-regisseur uit Roffa, want waarom niet? Adriana Kobor en Von Solo bombardeerden ons een halfuur lang met een indrukwekkend uitgebreide munitievoorraad aan verwijzingen, in een avant-gardistische dialoog die uitpuilt van de spielerei, de woordspelletjes, de referenties. Van Luther tot Wham! Van Orpheus tot Lana Del Rey. Van het geluid van stervende zeesterren tot een coke snuivende Assepoester. Onze volledige cultuur en wereldgeschiedenis versnipperd en vermalen in een groteske dialoog die het liefdeskind leek van William S. Burroughs en Thomas Pynchon. Een dialoog die verwijzingen bevat naar zowel Shakespeare als Will Smith is een dialoog die rijp is voor Ballonnenvrees.
Cult Of Slaves, de achtkoppige Antwerpse folk noir band rond Hades, ook bekend als Jan Van Woensel, herleidde de sfeer tot begravenisstemming, en wij aten uit hun handen. Donkere akoestische gitaar, melancholische strijkers van The Broken Strings Trio, prachtige zang van The Funeral Girls, en wat percussie, de band verscheen wat opeen gepropt op het podium, maar had De Kleine Hedonist al voor zich gewonnen. Hun murder ballads waren niet alleen treurig maar ook wondermooi. Het was kippenvel kweken in groep bij nummers als 'The Devil Walks With Me', liedjes waarbij Edgar Allen Poe met gelukzalige glimlach bij in slaap zou vallen. Zowel een thuismatch als een overwinning voor deze ravenzwarte cult.
Ook Zool., het intrigerende soloproject van Aroma di Amores Fred Angst - Gerry Vergult voor de vrienden - ging voor de totaalbeleving. Hoewel Zool. ondertussen een meerkoppige band is, treedt de man dus ook nog vaak solo op, gewapend met laptop en gitaren. De prachtige visuals op de achtergrond versterkten de op zich al innemende sfeer die zijn eclectische instrumentale muziek, aangedreven door verschillende lagen gitaar, wist te creëren. We kregen een gul assortiment uit zijn nieuwste plaat Bombykol - de titeltrack, het duizelingwekkend snelle 'Hemp', startschot 'Rhino' - maar ook oud werk voorgeschoteld, zoals het wat droevige 'Erratic Samba'. Muziek en visuals creëerden zo een eigen droomwereld bij iedereen in het publiek. Chapeau.
Het was een eer om deze twee fascinerende bands, elk op zijn eigen manier, te laten headlinen op deze jubileumeditie van Ballonnenvrees. Dat we nog lang mogen mogen. Op 1 mei bijvoorbeeld, met Feest van den Boom in 't Werkhuys. Of op 16 mei, wanneer Ballonnenvrees voor het eerst een voor 100% muzikale avond organiseert in De Kleine Hedonist, met vier Nederlandstalige bands (Bestaansreden, BIZON, Knalselder, Jakobistan). 1 juni staan we dan weer in Café Boekowski, met de bundelpresentatie van Sven de Swerts en eindelijk nog eens een open mic. Drie keer een heel goed idee dus.
Foto's door verschillende fotografen
Tekening door Aras
↧

Flavours of the month

April 19, 2018, 10:41 am
$
0
0
It's spring but it feels like summer, so let's sit inside and listen to music! This month we really have a lot of Belgian bands to get overly excited about: Fortress, UMM, Lili Grace, dirk., Teen Creeps, Monkey Juice etc. While Mr Casablancas features three times in this list, Mr White is King of April.

  1. Jack White - Over and Over and Over
  2. The Voidz - QYURRYUS
  3. Monkey Juice - The Abject
  4. The Voidz - Pyramid Of Bones
  5. Fortress - Wanderlust
  6. SOHN - HUE
  7. Flatbush Zombies feat. Dia - U&I
  8. Teen Creeps - Mercury
  9. Second Still - Automata
  10. A Place To Bury Strangers - Never Coming Back
  11. Staatseinde feat. Wout Waanders - Weerbaren
  12. Palm - Milk
  13. Black Rebel Motorcycle Club - Haunt
  14. The Voidz - AlieNNatioN
  15. of Montreal - Paranoiac Intervals/Body Dysmorphia
  16. Rolling Blackouts Coastal Fever - Talking Straight
  17. Lili Grace - Dreamlover
  18. SOHN - NIL
  19. Elefant - Wie Scharf Ist Dein Messer?
  20. Olafur Arnalds - re:member
  21. Iceage feat. Sky Ferreira - Pain Killer
  22. A Place To Bury Strangers - Frustrated Operator
  23. HUNTR - Failsafe
  24. Courtney Barnett - City Looks Pretty
  25. Shht - Soup
  26. dirk. - Fuckedup
  27. UMM - One
  28. Miles Kane - Loaded
  29. Tokyo Police Club - New Blues
  30. Novo Amor - State Lines
↧
↧

Groeipijnen

April 23, 2018, 2:01 pm
$
0
0

Er kruipt een schaduw over mijn hart,
een vlokje ruis, een zeesponskluwen.
Het fluistert aanmoedigingen, dat mag ik hopen,
pompende ritmes voor op dodentocht.
Zet een klem op elk lapje huid van mij,
lepel mijn oksels uit,
breek een tand op de blanke pitten
in de wortels van mijn armen,

ontspin de zwarte waas
die rond mijn brein samenklit,
cortexeer mijn land, het is er dor,
je mag het hebben. Confabulaties
vormen geen betrouwbare onderdanen,
ook al zeggen ze van wel,
opvouwbaar evenmin,
maar altijd lachen geblazen.

Help me even aan wat anders denken
dan de reus die me optilde
en op m’n linkerkant kauwde.
Als hij had doorgebeten
zaten we hier niet zo
in onze lege wijsheid,
met de eelterige wetenschap
dat groei en goed nieuws
niet altijd samenhokken.
↧

Ballonnenvrees 1 mei 2018

May 1, 2018, 11:22 pm
$
0
0
Ook dit jaar werd in 't Werkhuys op 1 mei een groot feest gehouden, ter ere van de boom op het binnenplein: het Feest van den Boom. Zowat iedereen die ook maar iets met 't Werkhuys te maken heeft, zette zijn of haar schouders onder dit feest. De samenwerking tussen alle bewoners van 't Werkhuys - flamenco, buikdans, Spaanse lessen, improcomedy, koor, en dus ook poëzie - is elk jaar iets om naar uit te kijken. Ook dit jaar was dat zeer geslaagd met het Feest van het Feest, dat eindigde in een huwelijksaanzoek en een heuse party. De Internationale werd gezongen, verschillende rituelen van over de hele wereld werden uitgevoerd, en er werd zelfs iemand begraven.

Te midden van dit alles kroop Ballonnenvrees de zolder in. Tine Putzeys speelde in het Engels met het woord 'zilver' en had het over vrije val. In het Nederlands stelde ze dat ze een romanticus in recovery was. Ze had namelijk al een jaar niets meer geschreven. Van Yanni Ratajczyk kregen we de gedichten 'Transit, 'Huis', 'Nachtbrakers' en 'Aftocht', waar ook hij ons naar adem happend achterliet. Dan was er Birgit Exelmans, met beschrijvend proza over een appartement aan de Dampoort, waar een man uit Kiev cigarillos rookt; en magisch proza over de geboorte van haar eerste verhaal. Tot slot had Zoë Croegaert voor deze mini-Ballonnenvrees op zolder miniteksten bij, steeds van slechts enkele regels lang, die ze allemaal achter elkaar las en ons daarmee nog een laatste keer kon bekoren.
 Foto's: Gust Peeters
↧

Met Marat in bad

May 6, 2018, 4:19 am
$
0
0
Ingetrapte deuren hangen
uit hun hip-hophengsels,
ik betrap mezelf op platgeslamde paden,
overweeg een zielsuitdrijving.
Voortvluchtige ik,
nobele outcast
tussen foongezichten &
fidel-claustrogedichten.

Pas wanneer woordpachters
voor me uit kleren vervellen,
slaap ik niet meer buiten de wallen.
De nacht is zachter als de nasmaak
smaad en schaamte verraadt.

Mijn goede raad: leg gouden eieren
of sloop het hoenderhok,
wees de knuppel die je schedel
als eierschaal verbrijzelt.

De huid is zwart en ik heb veren in mijn gat.
Lijfeigen me een houding toe, onverwacht,
ik moet nog met Marat in bad.
↧
Viewing all 938 articles
Browse latest View live
Search