Quantcast
Channel: From the Edge of the Deep Green Sea
Viewing all 931 articles
Browse latest View live
↧

Nachtprater #1

September 1, 2017, 6:57 am
$
0
0
In de aanloop naar de boekvoorstelling van Nachtprater op 16 september om 14u30 in de Standaard Boekhandel op de Schoenmarkt in Antwerpen, verschijnt er om de zoveel dagen een snipper op mijn blog. Beginnen doen we met:

"Vrouwen", zei vader op zijn eerste heldere dag na het alcoholinferno waarin hij als gevolg van het bedrog van moeder was weggegleden, "zijn bedrieglijke schepsels. Ze glimlachen eens lief, veroveren je hart, zuigen je leeg en kruipen met een andere man in bed nog voor je 'In goede en kwade dagen' kan zeggen." Hierop greep hij reflexmatig in het ijle. De fles hadden we voor hem weer verborgen.
↧
Search

Capriolen

September 4, 2017, 4:19 pm
$
0
0
We gaan niet naar de stad,
wij zien het groter dan dat,
maken van deze plek een hart
om weer deel van uit te maken.
En dan weer weg.

Elke glimlach op verpakking,
en de tronies in het zand,
en jij dan steeds bij me,
bij verval, bij angst, bij strijd.
Brede grijns,
helemaal terug in de tijd,
mijn hele leven lang,
zonder celgenoot.
Wat als we wegkijken?

Het alziende oog liegt nooit,
laat je minnaar niet gaan.
Streel je dijen, geef je ogen de kost,
ik ben de enige, ik ben de eenzame.
Beheers me en troost me,
ik geef liefde en respect.
Wij twee in bed,
eerst ik, dan jij erbij,
van tijd bevrijd.

Tijdloos als een gebroken horloge,
je komt naar mij
om me te weerstaan.
Zoek me, verzet je,
alles komt goed.
De mooiste boot
die je ooit.
Wie van ons aast op wie?
Vind me, verzet je niet,
alles komt goed.

Niemand die zoekt,
die het wat kan schelen.
Verspilde liefde regent
uit een treurige wolk.
Je nam mijn hart en mijn ziel,
liet een woestenij achter.
Het doet geen pijn, dus juichen we maar.
Maar ik ben getrouwd met je elegantie.
Geef me een gitaar
en ik bezing je net als vroeger.

Als dingen tot leven komen,
zweer ik geweld af.
Persoonlijkheid als littekenweefsel,
subtiel als een leeuwenkooi.
Voel de warmte van mijn oprechtheid,
laat ons hand in hand
nieuwe vrienden maken.
Doe iets met je tijd, geef betekenis.

Er zijn er die god vinden
voor ze sterven,
maar de sterren
zullen we omleiden
door de ruimtes
tussen je ogen.
Zolang onze lichamen
maar overblijven.
Dus blijf nog even,
we moeten nog vrijen.

Het is te laat om vast
te zitten in onszelf.
Je houdt van een ander,
was het maar anders,
kon ik ook maar veranderen.
We maken tijd en gaan op zoek.
Acclimatiseer, wandel
samen aan het meer.
Het is te laat.

Is dit ons lot,
geen tijdsbesef
van in het begin.
Ze zullen je aanstaren
met hun bittere harten.
Toch zetten we voort,
stellen hartzeer uit.
Bloed op het strand.

Een boot. Hij trekt je aandacht.
Trage slapende wanhoop.
Je oefent interactie,
houdt hem stevig vast.
Kon dit maar voor altijd.
Maar hij is er niet meer.
Hij zou bezwijken aan
wat je niet zag.
Hij ziet te graag
wie je nooit was.
De zeepbel staat op springen.
Je kan niet weg.

Vrij vertaald uit de lyrics van Antics, het tweede studioalbum van Interpol, uit 2004.
↧
↧

Nachtprater #2

September 6, 2017, 2:49 am
$
0
0
"Het boek leest als een film noir." - John Brains

"Misschien geen grote literatuur - dat zal Vanlerberghe zelf ook niet beweren - maar hij durft wel experimenteren met taal en vorm." - Suiker

Plannen op lange termijn vind ik irrelevant. Je hebt geen verre toekomst als kanker in je familie woont als een met zijn hotelkamer vergroeide resident, die het zich jaren geleden gemakkelijk heeft gemaakt en in de verste verte niet van plan is om uit te checken. Een ongenode gast die ons af en toe op een zondags familiebezoekje trakteert. In vol habijt. En de angst voor zijn komst gaat nooit weg. De symptomen duiken overal in mijn lichaam op. De hypochondrische waanzin waait over de dorre toendra die mijn kennis over de wetenschap is. Een hysterische superstorm zonder weerga. En hoewel dokters een aardig centje verdienen aan mijn paniekerige bezoekjes aan hun praktijk, ben ik enkel nog welkom omdat ze in principe en bij wet geen patiënten mogen weigeren.
↧

Nachtprater #3

September 11, 2017, 2:35 am
$
0
0
"Op zoek naar rust danst de Nachtprater op het slappe koord tussen het geschreven en het gesproken woord, gooit de deur van het schrijverskabinet achter zich dicht, en kiest, met vallen en opstaan, voor een bestaan on the road. Live on stage." - Didi de Paris

Die nacht, die vermaledijde nacht, reden we door de Rotterdamse straten in een oude houten kar, getrokken door twee gigantische zwarte ossen. Valerius gaf de dieren genadeloos de zweep en hoewel ze bleven slenteren, schoot het nachtleven voorbij, tegen een luid schreeuwende zwarte hemel die zichzelf voortdurend leek uit te braken.
We passeerden De Witte Aap en de Wunderbar en dure woorden als 'cult' en 'art' hingen als hooghartige bakens van beschaving te flikkeren in de lucht. Truman wees met zijn zweep naar De Schouw, waar een dichter wild gesticulerend een tekst stond te declameren voor een weinig oplettend publiek. "Larie en apekool, je reinste flauwekul, Patrick. Jij kunt veel groter worden met je poëzie. Besef je dat? Maar er zullen altijd mensen zijn die je willen tegenhouden. Kapers op de kust van je literaire ambitie. Bewapen je."
 
↧

Viseer Zwarte Piet, Niet Canary Pete

September 19, 2017, 3:31 am
$
0
0
Je hoort het tegenwoordig niet te zeggen, als 'linkse rakker', maar... Ja, ik flirt wel eens met Vander Taelen of Vermeersch of zelfs Boudry, al is het allemaal nogal oppervlakkig en wellicht niet wederzijds. Maar de intellectuele verzuiling dreigt me te verstikken. Tot laatstgenoemde weer eens iets schrijft dat helemaal van de pot gerukt is, en dan schrik ik weer wakker. Tenslotte praat deze generatiegenoot van me de coalitiepartijen iets te vaak naar de mond, een zegen voor Vlaams rechts, want hij is veel eloquenter dan de meeste rechtse politici (het is pijnlijk grappig, haast aandoenlijk, telkens opnieuw te merken hoe 'onhandig' Francken en Bracke met hun Twitteraccount omspringen, al kan je daar anno nu president mee worden). Toch slaat Boudry de bal bijna even vaak mis, doch niet systematisch. Zoiets toegeven, is vandaag al behoorlijk buiten de lijntjes van het linkse vakje kleuren.

Maar laat ik vooral zelf bij mijn eigen les blijven. Nee dus tegen dat verplichte hokjesdenken. En zowel het vertrek van Sanctorum bij Groen als dat van Vuye en Wouters bij de N-VA tonen hoe versplinterd links en rechts zijn geworden. En dat is interessant. Dat betekent dat het een en ander is aan het verschuiven. Maar niet noodzakelijk in positieve zin. De evolutie is zowel een verademing als een vloek.

Rechts lijkt in menig debat het concept inlevingsvermogen zélf tot vijand te hebben uitgeroepen. Stoer met de spierballen rollen wanneer het om bij uitstek humane kwesties gaat, daar scoor je de dag van vandaag mee. Zinzen vroeg zich onlangs meer dan terecht luidop af waar het mededogen is.

Links lijkt tegenwoordig dan weer hoofdzakelijk gegijzeld te worden door wie het hardst roept, en de laatste jaren is dat bijna uitsluitend het militante blok, de intellectuele armoede van een Jahjah, de stoere dreigementen van een Aziz, de vruchteloze kruistochten van Movement X in het algemeen. Ze worden steeds meer mainstream, en dat is niet verwonderlijk in een samenleving die zienderogen verzuurt en verhardt. Begrijp me niet verkeerd. Het begrip is er wel degelijk. Maar schouderklopjes moet men van mij niet meer verwachten.

Dialoog moet er zijn, en daar zijn zwarte panters niet meer toe in staat, zo leert ons de Amerikaanse geschiedenis. Meer Kings, minder Malcolms graag. Maar sommige blanke pitten zitten dan weer zo diep verankerd in hun bolster van eurocentrisch denken dat zelfs de beleefde verzoekjes van de gematigde Hermans haar een irma aan racistische bagger opleveren. Haar inbox zou als rampgebied moeten worden erkend. De verharding van het politiek correcte activisme is dus begrijpelijk, maar allerminst wenselijk, en op termijn een inherente bedreiging voor links zelf. En laat dat me nu niet toevallig zorgen baren.

Natuurlijk moeten die standbeelden van Leopold II naar musea worden verplaatst; daar hadden ze al lang moeten staan. Natuurlijk moet Zwarte Piet sterk gemoderniseerd worden. Maar uiteraard is Canary Pete geen racist omwille van een satirische cartoon. Uiteraard moet Böhmermann de gevangenis niet in voor een smakeloos gedicht. Wanneer slechte smaak strafbaar wordt, is het einde zoek. In je terechte kruistocht tegen door de overheid gedoogde koloniale sporen in onze samenleving schuilt het gevaar dat je, doelbewust of onbewust, de grenzen van het aanvaardbare blijft aftasten en uiteindelijk ook aantasten. Als je luid genoeg schreeuwt dat er koppen moeten rollen omwille van een cartoon zal er uiteindelijk wel een gek naar een AK-47 grijpen en een redactie binnenstormen.

Al jaren staan twee legers lijnrecht tegenover elkaar, en wie ideeën van het andere kamp opvangt, is per definitie verdacht, een xeno- dan wel oikofoob. Twee legers tot aan hun oren in de loopgraven van hun grote gelijk. En elk debat is een nieuwe veldslag waarin het rechtse kamp niet in eigen boezem wil kijken en geen millimeter toegeeft, en het linkse kamp tot op het bot wil gaan, alles of niets. Elke nuance is verraad, elke misstap betekent de kogel. Het is allemaal wat kort door de bocht maar dat is exact hoe deze loopgraafsituatie is ontstaan. Een witte vlag in beide kampen kan soelaas bieden. Maar dan moeten we eerst onze oorlogszuchtige generaals tot kalmte aanmanen. Daar had Céline ook het een en ander over te zeggen. Met een totale oorlog bereik je niets, maar bij vrede hebben generaals geen baat. Een militante levensstijl, of zij leven niet. Maar wij moeten wel overleven.

Dus ridiculiseer, parodieer, grap en grol erop los, want het is zo verdomd nodig, maar gom ook het koloniale kader weg waar wij nog steeds in leven, die doorn in het oog van velen. Want zolang dat overeind blijft, zal vrijheid van meningsuiting nooit vanzelfsprekend zijn. Zomaar alles kunnen zeggen 'kan' pas echt in een samenleving die dat koloniaal verleden op alle vlakken achter zich heeft gelaten. Als we lang genoeg in de spiegel kijken, moet dat vast en zeker lukken.
 
↧
↧

Literaire tip: Léon l'Africain

September 21, 2017, 1:10 am
$
0
0
Identiteit en nationaliteit, het zijn twee begrippen die maar al te vaak met elkaar zijn verstrengeld, maar al te vaak komen er problemen van wanneer ze met elkaar worden verward. In zijn historische roman Léon l'Africain (1986) zet de Libanese schrijver Amin Maalouf het thema centraal. Het is zelfs de rode draad in zijn oeuvre. Maalouf vertelt het hoogst intrigerende levensverhaal van de 16e-eeuwse diplomaat Johannes Leo Africanus, ofwel Hassan el-Wazzan, wereldburger avant la lettre.


Hassan el-Wazzan krijgt al op jonge leeftijd heel wat van de wereld te zien. Hij wordt geboren in Granada maar moet als kind samen met zijn ouders naar Marokko verhuizen, op de vlucht voor de inquisitie. Zijn oom neemt hem mee op verscheidene diplomatieke reizen. Op zijn terugweg van een bedevaart naar Mekka wordt hij door Siciliaanse zeerovers ontvoerd en belandt hij in Rome, waar hij de slaaf wordt van Paus Leo X. Hij schrijft er uiteindelijk zijn belangrijke werk Description de l'Afrique, die vier eeuwen lang de belangrijkste bron van informatie over het Afrikaanse continent zal blijven. De roman is opgedeeld in vier delen: Granada (onschuld), Fez (angst), Caïro (passie), Rome (wijsheid) - de vier grote etappes van zijn leven.

Centraal in de roman staat de multi-culturele en dus hybride identiteit, een thema dat nog steeds erg actueel is. Het leven van el-Wazzan is de perfecte illustratie van de overtuiging dat elke mens het recht heeft uit verschillende culturen te bestaan, om niet aan één natie vast te hangen, om een eeuwige minderheid te zijn. Alles aan deze man was multi-cultureel, en zijn levensverhaal toont hoe bepalend nationaliteit en cultuur voor iemand kunnen zijn, zeker in periodes van oorlog of sociale onrust, en hoe frustrerend het opgelegde hokjesdenken moet zijn voor iemand die het liefst alle grenzen zou wegvegen. Zie ook Michael Ondaatjes aangrijpende roman The English Patient, die treffend met dezelfde thematiek speelt.

Nog steeds is het krampachtig vasthangen aan afkomst onlosmakelijk verbonden met nationalisme, en uiteindelijk ook met xenofobie, racisme, genocide, oorlog. Een mens is meer dan zijn afkomst, die door niets anders dan toeval wordt bepaald. Niet de mens zijn afkomst maar zijn identiteit is zijn essentie. En iemand die tot verschillende culturen behoort, kan even 'authentiek' zijn als iemand die beweert van maar één cultuur deel uit te maken, en heeft geen gespleten identiteit, of meerdere identiteiten, maar een eclectische identiteit, één die zich niet door één enkele afkomst laat bepalen.

Andere thema's zijn voortdurende ballingschap als gevolg van culturele en religieuze onderdrukking en vervolging. Hassan el-Wazzan is ooggetuige van zowel de katholieke inname van Al-Andalus, de Osmaanse verovering van Egypte als de Sacco di Roma. Drie uiterst gewelddadige historische gebeurtenissen die leiden tot vervolging van wie niet in het kraam van de veroveraar past, en waarvoor hij steeds opnieuw moet vluchten en zijn levensroute herberekenen.

In deze gewelddadige periode toont Leo zich een rasechte kameleon. Voortdurend moet hij een andere identiteit aannemen om zich uit gevaarlijke situaties te redden, zijn kwaliteiten als diplomaat en polyglot komen hem daarbij natuurlijk handig van pas. Bijna letterlijk stapt hij telkens opnieuw in een andere huid, een andere naam, een andere taal, een andere religie, een andere garderobe, een ander gezin, een ander leven.

Amin Maalouf moest zelf tijdens de burgeroorlog zijn geboorteland ontvluchten en woont sindsdien in Frankrijk. Hij won in 1993 de Prix Goncourt voor Le rocher de Tanios en was de eerste Libanees die in de Académie française werd aangenomen. Léon l'Africain is een reis op zich, een prachtige biografie over een man bij wie het reizen in het bloed zat, en die reeds een half millenium geleden trachtte vastgeroeste ideeën te overstijgen. Het is een boek vol wijsheden en goede raad voor het leven, vol historische kennis en levensechte personages, een boek over liefde en vriendschap in woelige tijden en een wereld die voortdurend verandert, een boek dat zich afspeelt tijdens de Renaissance maar even goed over onze tijd kan gaan, een vakkundig geschreven roman die u toch maar eens moet aanschaffen.
↧

Ballonnenvrees Mechelen 29 september 2017

October 1, 2017, 3:09 am
$
0
0
Een kleine vier maanden geleden was het dat we nog ballonnen hadden gevreesd. De opener van het nieuwe seizoen vond plaats in de bibliotheek van Mechelen, onze tweede editie daar. Die werd gestart door Antwerps dichteres Eli Elise Hoopman, die hard aan het werk is aan een roman en daar al een zeer geestige passage uit wilde delen met ons, over vier Nederlandse vrienden die het WK in Brazilië bezoeken.
Amsterdammer Simon Mulder is een groot liefhebber van literatuur uit de jaren 1880. Hij kleedt zich er ook naar. Hij houdt ook ontzettend veel van België en met name ons bier. Hij smeert zijn keel er ook naar. Uit het experimentele tijdschrift Avant-Gaerde las hij een manifest, enkele sonnet (waaronder over Osdorp, in sterk contrast met zijn ode aan Brussel, waar hij wél graag komt). Zijn afsluiter, 'Een Korte Geschiedenis van de Hermetica', was niet minder dan bezwerend. Deze profeet van de Nieuwe Wereldorde liet het Mechelse publiek overweldigd achter. Terug met de beide voeten op de grond met de nieuwe tekst van Anke Verschueren, die tweedes werd in de txt-on-stagewedstrijd Naft Voor Woord en vanavond haar relaas deed over hoe zij geen treinkaartje had gekocht en hoe zij zich uit deze netelige situatie wist te redden. Erg herkenbaar en komisch!
Na de pauze was het aan Didi de Paris, godfather of punk poetry, aka Dichtertje. Onlangs bracht hij zijn Journaal van de Weemoed uit, en hieruit performde hij enkele teksten. Zo had hij het over achtergelaten festivalterreinen als spookstad. Bij zijn afsluiter '40 Jaar Punk: Dat Volstaat!' schreeuwde hij flarden refreinen van bekende punknummers door de microfoon. Zo dreunden The Kids, Sham 69, The Clash en Ramones door de boxen van de bib. Over hoe een nostalgietrip allesbehalve punk is, Leuven versus Punk, en het zopas opgericht PAP: Punks Against Punk. Nadat Didi ons uit onze roes van wijn en/of Maneblussers had gebruld, kon Runa Svetlikova daar nog handig enkele gouden tips in dichtvorm bij gooien. Over dolen, over systeemfouten, en het strikt NSFW en KNT 'Fuck de Tienvingeroefening', allemaal uit haar voor in januari geplande tweede bundel Om de Hond en Je Demonen Aan de Lijn Te Houden, opvolger voor Deze Zachte Witte Kamer.
Na de spreekwoordelijke moshpit van Didi en het verontrustende advies van Runa kon alleen nog compleet absurdisme op ons podium aarden. Die kregen we in de vorm van gloednieuwe teksten van de stadsdichter van Heerlen, de indrukwekkende Merlijn Huntjens. We kregen enkele stadsgedichten als primeur, doorspekt met droge dan wel absurde humor. Zo was er zijn oproep om in Park Urbana al het fruit te plukken, zijn relaas van een nacht onder stadsdichters in Lelystad, zijn knipoog naar de okapi, en zijn gedicht over een website over bankstellen zonder poten. Net als de andere gasten van vanavond een zeer intrigerende passage op Ballonnenvrees, waarvoor dank!

 Foto's: Gust Peeters

Er komen nog heel wat edities aan. Alle geplande avonden vindt u in een handig overzichtje hieronder. Enkel 1 november en 1 mei zijn zonder open mic. Heel graag tot dan!

4 oktober: 't Werkhuys, Borgerhout
25 oktober: De Kleine Hedonist, Antwerpen
1 november: De Kleine Hedonist, Antwerpen (50e editie!)
8 december: Café Boekowski, Antwerpen
12 januari: Café Boekowski, Antwerpen
23 februari: Bibliotheek Mechelen
28 maart: 't Werkhuys, Antwerpen
1 mei: Feest van den Boom, 't Werkhuys, Antwerpen

 Affiche: Femke Antoni
↧

Boedapest, Boedapest, Boedapest (NSFW)

October 3, 2017, 7:49 am
$
0
0
Een niet zo propere versie van mijn gedicht 'Boedapest, Boedapest, Boedapest' van enkele jaren geleden. Beide gedichten zijn kort na elkaar geschreven, elk op een van mijn vele uitstapjes naar deze bijzonder inspirerende stad.


Boedapest watertandt goulash uit ieders hart,
snatert en tatert tot de waakvlam weer vervalt.
De boog van Gozsdu Udvar is de poort tot de hel,
in menig bar stroomt de drank als bij een waterval.
De zeden worden lichter wanneer
de alcohol begint te wegen.
En we mixen en we mengen
en we kunnen er niet tegen.
Schud mij als een beker
en leeg mij uit de fles.
Giet de zwoele nacht in cocktails
en geef mij er twee voor de prijs van één
en zonder dralen. De goesting kruipt al
op mijn schoot en ik moet nog betalen.
Wees een jammerklacht in de nacht en
een vrouw die op mij wacht.
Schiet pijlen, nee doorzeef mij
met bekoring en een lach.
En de beats als bongo's
en de drank als dirigent.
Spuug ons uit in smalle straatjes
tussen burcht en parlement.

Boedapest verstikt mij als een jungle, zo intens.
Als de vrouwen van Andrassy,
de orkaan in iedere mens.
Dronkaards, junkies, hoeren,
hier leeft meer dan in brochures.
Dit is het kloppend hart van Hongarije,
in galop maar zonder sturen.
Leven tot je opbrandt
in de dampkring van de morgen,
versmacht door het keurslijf
van de dagelijkse zorgen.
Snuif de nacht op als een poeder
zwartgeblakerd als je ziel.
Jongleer met slipjes, rokjes, panty's,
verover en verniel.
Slik en inhaleer de nacht
en wapen je tegen de dageraad.
De avond is jong, zoals de vrouw op je schoot.
Je ogen kropen onder haar rokje,
nestelden zich in haar slipje,
om daar de lusten te beheren.
Hedonistisch parasiteren
op Boedapest, broeihaard
voor al wat shaket en swingt,
op de ritmes van de dageraad
waar onze kater overwint.
↧
Search

Ballonnenvrees 4 oktober 2017

October 5, 2017, 3:28 am
$
0
0
Gisterenavond was weer zo'n oerdegelijke, gezellige, hilarische editie van Ballonnenvrees. Eentje voor bij de 'classics', zoveel is duidelijk. De uitgelaten en ongedwongen sfeer, hoge kwaliteit en grote opkomst maken me een meer dan tevreden organisator. Al 4,5 jaar biedt 't Werkhuys Ballonnenvrees onderdak, en ook deze avond kan alleen als meer dan geslaagd worden bestempeld. Kiels slam poet Olivia-Fay Stuyven beet de spits af met sociaal geëngageerde teksten over politici, racisme, het verplicht dragen van kleedjes (deze in het Engels), en haar 'klassieker', een superstrakke tekst over de diversiteit van het Kiel, haar hometown. Lieselot Ooms gebruikt niet graag moeilijk woorden, zoals 'erwt', en vindt dat poëzie vaak tot een wenkbrauwendans leidt in het publiek. Haar hilarische performance kwam wat random over, maar dat maakte het heel spontaan, met haar grofgebekte en volstrekt politiek incorrecte teksten over Tinder, espadrils en erotische huwelijksaanzoeken.
Hans Depelchin is zowat het boegbeeld voor het nieuwe seizoen van txt-on-stagewedstrijd Naft Voor Woord en verzorgt de vox bij het experimentele project Boonyi. Zijn twee kortverhalen waren bijzonder knap geschreven, met oog voor details en beelden. Rotterdamse podiumheld Joz Knoop is de uitvinder van de dichtvorm het jozzonet, waar hij er ook enkele van bracht. Hij schreef ook gedichten gebaseerd op 'Blackstar' van David Bowie en het oeuvre van de Canadese band Bloemfontein. Op zijn eigen tekst 'Ik Ben een Sterke Zender' schreef hij een antwoord: 'De Luisteraar'. Weer een andere tekst ging over een alomtegenwoordige wolk. Sterke performance van een rasdichter.
Dit moet ongeveer de meest polyglotte editie van Ballonnenvrees zijn geweest, zo bewees onder meer Gents slamster Laure-Anne Vermaercke na de eerste pauze, met een Italiaanse tekst over de film La Grande Bellezza. Ook zette ze een ijzersterke performance neer van een tekst waarin ze oproept: Let it happen! Dichteres/organisatrice Miksi rochelde haar scherpzinnige en hilarische beat-achtige teksten in het publiek en liet ons allemaal verstomd achter. Halverwege haar show haalde ze er Wilma Dragonetti bij en vuurden ze een tekst over Theo Francken en illegalen op ons af, in zoveel verschillende talen dat je op den duur de tel kwijt bent. Erg uitbundig en experimenteel allemaal. Miksi sloot af met gedichten over Parijs en Marseille.
Jitse Verschueren had zijn gitaar bij en wilde er een jingle op spelen, maar de gitaar stond zo vals dat hij die snel achterwege liet. De catchy jingle (en zijn hele act) had voornamelijk een niet zo alledaagse fellattio als thema, met in de hoofdrol de Orkachtige Bert, een parel in Gods ogen zowaar. Al vergat Jitse op het laatste een belangrijk stuk van zijn tekst, wij rolden al lang over de grond van het lachen. Die trent werd doorgezet bij de stand-up comedy van Sergej Lopouchanski, die ultrazelfbewust het podium besteef en in de eerste minuten alles beschreef wat er gebeurde en wat hij deed. Zijn science fiction story over Kut de Tibetaanse mijnslaaf liet hij al gauw vallen om een foto met zijn smartphone te maken van het publiek, dat moest doen alsof het strijk ging omwille van zijn grappen en zich amuseerde. Naar het einde van de set toe ging het eigenlijk vooral nog over gestoorde vrouwen. Meer lachen gieren brullen met zijn comedy collega Alyssa Gonzalez, die lachte met haar smetvrees op de toneelschool, dierenonvriendelijke verse muntthee, rail catering op Nederlandse treinen en agressieve spechten.
Ook de open mic was niet minder dan legendarisch. Het werd steeds later (en misschien ook meer aangeschoten), maar de poëzie werd er allesbehalve slechter op, al moesten zowel de dichters als het publiek opboksen tegen het erg storende geroezemoes van een groepje mensen op de achtergrond. Ook was antikapitalisme en communisme een rode (pun intended) draad doorheen de open mic. Bart Daems bracht teksten over een ex en over 1 september in de stijl van de beats. Nils Geylen had het over Poetin en Das Kapital, in een hoogst originele tekst over het communisme en Maarten Inghels poëzieroute van het stadspark naar de hel.
O'tentic Tim kwam helemaal uit Rotterdam om, helemaal gekleed in het blauw, inclusief fez, enkele van zijn meest hilarische gedichten op ons af te vuren: van hele slechte tips over (weeral) het communisme tot zijn heeeeele traaaaage slaaaaakkengaaaanggedicht, het spelplezier droop ervan af en wij kwamen niet meer bij van het lachen. Marianders (u weet wel, Marjan De Ridder) knutselde van enkele sleutelwoorden een gedicht in elkaar, hekelde het kapitalisme en toonde dat je ook al hinkend een gedicht kunt brengen. We kregen nog eens Wilma Dragonetti, deze keer met grappige klachten over het Nederlands. Oervrezer Gust Peeters kon het niet laten om de kakelende dames en heren achterin 't Werkhuys op een puntgedicht te trakteren. Ook zijn gedicht 'Bunny Room', over een kamer in Den Haag, is uiteraard onweerstaanbaar.
25 oktober en 1 november zijn de twee volgende edities van Ballonnenvrees, allebei in De Kleine Hedonist. Kom langs want als we niet oppassen, worden ook deze avonden onvergetelijk!

Foto's: Gust Peeters
↧
↧

Bright Light, Little Fingers

October 5, 2017, 3:35 pm
$
0
0
De techniek van de verschroeide aarde,
de hele planeet uitgekleed, het gros tot gruis geblazen,
geen hoop op heil of Heiland
in dit voormalige paradijs, overbelast met beschaving.

Twee kleuters bekvechten
als kwetterende verkoolmeesjes:
een muisklik
een rode knop
twitterwachtwoord
nucleaire codes
tweet
tweet
klik
tweet
klik
klik
......
....
........
....
..

In het land van laatste dingen
vechten honden en slangen
over de manier waarop nederigheid
zich moet manifesteren,
alsof hier nog plaats kan zijn
voor levensbeschouwing.
Daarvoor moet er leven zijn.

Vel over been, je zou je opa
een oog uitsteken voor
enkele kruimels brood
of een bodempje vette melk.
Een nijpend tekort aan voedsel
en verwondering is de norm,
en God zit zich te schamen in een vlok
gecondenseerde zure regen,
zijn half ontblote kont rillend
in de laatste sporadische sporen
van de bovist die alles
voor deze hemisfeer eindigde.

Overlevingsdrang en sterfwens,
geen tijd voor vragen
wat als terug in de tijd
met een machine, een zwart gat of een scheur,
slechts één kogel
en zoveel leed bespaard
en levens gespaard;
irrelevant als het verleden nu is,
net als de toekomst.

Geen engel met vlammend zwaard,
de droes kwam met vlammenhaar,
en zijn zwartgelokte rivaal even gevaarlijk - 
wat is dat toch met monsters en
een permanente bad-hair day.
 Niemand die hen kon schorsen,
of zelfs maar even in de hoek zetten.
Een online speelplaats werd al te tastbaar
als slagveld. Maar geen soldaatjes,
plastieken zwaardjes,
eerder twee knoppen
en beschaving naar de knoppen.

Nu heerst de wet van de sterkste, de slimste, de snelste,
geen held meer op het veld,
hyena's zwaaien de scepter,
breken botten, trekken messen,
planten hun vlag in koekoeksnesten.
Opwaartse mobiliteit voor wie handelt in mensenvlees,
vier muren en een warm bed voor wie zichzelf mutileert.

Stront doet deze terminaal zieke wereld
nog een poosje verder draaien,
het is het bloed dat door haar
versleten aders kruipt,
een hart dat hortend klopt
met de onregelmaat en
op het aritme van onze stoelgang.
PRO-PROT___PRO-PROT_________PRO-PROT_____PRO-PROT

Elke dag veldwerk, op de hoede en de loer,
we verzamelen ons een half huis bij elkaar,
een kwart garderobe, een fractie geborgenheid.
Hellende huizenrijen, een stad vol parallellogrammen:
home, you're drunk.
Harde lessen in een warme herfst,
bladeren dwarrelen in ons hoofd,
de oude wereld sterft af aan ons,
hoe het vroeger was een oppervlak
van dode najaarskleuren op het water.
Herinneringen zeldzaam
als vallende sterren.

Dit is de dictatuur
van het permanente nu.
De terminaal zieke wereld
blijft nog wel een poosje draaien,
tot ze daarmee ophoudt
en wij, volleerd in het vallen,
vallen.
↧

Flavours of the month

October 5, 2017, 3:46 pm
$
0
0
Post-rock, post-punk, new wave and synthpop rule this month's list. Thanks a lot, Dansende Beren & Kinky Star Radio for my daily and weekly doses of inspiration.

  1. Godspeed You! Black Emperor - Anthem For No State
  2. And So I Watch You From Afar - Dying Giants
  3. Fornet - Erase
  4. Amenra- Children Of the Eye
  5. Morrissey - Spent the Day In Bed
  6. Zool. - Hemp
  7. De Ambassade - Verloren
  8. Sons - Do They See Me
  9. Queens Of the Stone Age - The Evil Has Landed
  10. Godspeed You! Black Emperor - Undoing a Luciferian Towers
  11. Wora Wora Washington - We Sway
  12. Radiohead - Lift
  13. Grandbrothers - Long Forgotten Future
  14. Steven Wilson - Refuge
  15. II Dead Boys - Evangelised
  16. Fär - Epicaricacy
  17. The War On Drugs - Pain
  18. II Dead Boys - Haarpppp
  19. Depeche Mode - Cover Me
  20. Oscar & the Wolf - Runaway
  21. Forest Swords - Congregate
  22. Protomartyr - My Children
  23. Holy '57 - Bombay-Nairobi-London
  24. Brutus - Horde II
  25. Grizzly Bear - Losing All Sense
  26. Karl Blau - Poor the War Away
  27. Millionaire - Love Has Eyes
  28. Whispering Sons - White Noise
  29. Cold Cave - Glory
  30. Prophets Of Rage - Hail To the Chief
↧

Hongarije/Kroatië 9-17 oktober 2017, deel 1

October 18, 2017, 2:05 am
$
0
0
Hongarije/Kroatië, deel 1: Egesegedre!

Donderdag. Een man stapt een bar binnen op de Vlasmarkt in Gent. Cold wave en whisky. Vrijdag. Een man stapt een bar binnen om er enkele Hongaarse collega's te ontmoeten. Long islands en rum cola om in Antwerpen al wat egesegedre te oefenen. Zaterdag. Twee mannen stappen een bar binnen en geven hun eerste concert in Oostende. Hersencellen wordt gesmaakt. Zondag. Een man stapt een bar binnen ontmoet kort zijn literaire held Jonathan Safran Foer, die in Brussel zijn nieuwste roman voorstelt. Maandag. Een man stapt een bar binnen en er gebeurt iets wat hij amper kan geloven, wat hem met verstomming slaat.
In de artistieke wijk Józsefváros in Boedapest zie ik Pétra, een van m'n dierbare ex-collega's, terug. Meer dan twee jaar geen voet in Hongarije gezet. Mea culpa. Ik was te druk bezig met andere landen. Hier in hartje Hongarije zal ik het glas met heel wat oude bekenden en nieuwe onbekenden heffen. De wijk is wat bohémien, er wonen veel mensen van een andere afkomst, en telt heel wat literaire, alternatieve en veganistische bars. Mooi zo. Maar dus, na een aangename avondwandeling door deze intrigerende buurt stap ik de bar binnen - denk: volkskeuken, artfilms, eerder punk en grindcore dadn pop en disco - ik bestel absint, want vakantie, en de barman vraagt of ik even achter de toog wil komen. Stomverbaasd sta ik naar mijn eigen guest appearance in de videoclip van Tonnie Anders te kijken, op de pc achter de toog. De man achter dat project, Brame, ook een Belg, is een gezamenlijke vriend van ons en de Hongaar heeft me dus herkend toen ik de bar binnenkwam. Het duurt zeker tien minuten voor we allemaal zijn bekomen van dit onwaarschijnlijke toeval. Deze soort compleet absurde situaties, daar doen we het voor. Ik ontmoet enkele jongeren uit de gemeenschap waar ik twee nachten zal verblijven en praat bij met Pétra. Drie jaar geleden was ik ook al in deze kroeg, stomdronken en voor hoogstens twee minuten, als onderdeel van een van m'n vele onwaarschijnlijke nachten in Boedapest.
Ik word wakker in een oud appartementsblok en zwerf slaperig over de József körút, waar de stad langzaam ontwaakt. Op het gezellige Mikszáth tér, naast het hippe Zappa Caffe rangeert cafeïne mijn gedachten. Het pleintje ligt mooi tussen Józsefváros en Erszébetváros, een centraal gelegen stadsdeel met de musea en de pittoreske joodse buurt. Na een poosje besluit ik dat cappucino slurpen in een koffiehuis in Centraal-Europa met een David Foster Wallace op m'n schoot en een trance remix van SOHN op de achtergrond, en dat allemaal in combinatie met mijn nogal afgeborstelde, baardige, brillige en opgedirkte voorkomen, zelfs voor mij met een overdreven, haast onaanvaardbaar hipstergehalte beladen is, en ga ik weer kuieren. De Grote Synagoge in al haar moorse schittering. De Godzsu udvar en de vele pubs en restaurants. Andrássy, obviously. De ontzagwekkende basiliek. Déak. Váci. Vörösmarty. Vidagó. En dan onvermijdelijk het verbluffende Boeda met alles erop en eraan. Blije verrukte gezichten van toeristen die hier voor het eerst komen. Ik kijk de Kiskirálylány diep in de ogen en zeg: Boedapest, ik zie je godverdomme graag.
Hetzelfde geldt voor mijn Hongaarse collega's. Na meer dan twee jaar bezoek ik het kantoor weer. Antwerpen of Boedapest, we zijn één familie. Daarna vergaap ik me nog eens aan de vele art nouveaupaleizen op en rond Szabadság tér. Een monument als eerbetoon aan de duizenden Hongaren die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi's zijn vermoord geeft me een krop in de keel. Zwart-witfoto's van holocaustslachtoffers bengelen aan de keiharde symboliek van gespannen prikkeldraad. Eerst de Duitsers, dan de Russen, maar steeds in samenwerking met overijverige Hongaarse ambtenaars en politici. En achteraf heeft niemand het geweten of gedaan. Nog aangrijpender zijn natuurlijk de schoenen aan de Donau, niet ver van het parlement. Een subtiel en veelzeggend monument dat meteen tot de verbeelding spreekt. Ik daal af tot aan de laatste trede en laat de golven mijn voeten likken.
Mijn dag begint verdacht veel op die van een toerist te lijken, zeker wanneer ik me op een steenworp van Eiffels grote markthal en midden in de Váci utca op een terrasje stort en goulash en lokaal bier bestel. Vele omzwervingen later bezoek ik het Nationaal Museum, een van de eerste musea ter wereld. De boeiende tijdreis begint in het Paleolithicum en leidt via de Scythen, Romeinen, Hunnen, Avaren en middeleeuwen naar het communisme en de opstand van 1956. Onderweg een hele stoet van potten, sieraden, wapens, sarcofagen, iconen, sculpturen, koorbanken, meubilair, muziekinstrumenten, en reconstructies van woningen, een baldakijn, een bibliotheek, een 19e-eeuws café, kantoren van de geheime politie... We ontmoeten Rákóczi, Franz Liszt, Miklós Horthy, Mátyás Rákosi, Stalin, Imre Nagy... De trappengang is versierd met verbluffende fresco's.
Terug in Erszébetváros nodigt Richard me uit in zijn appartement voor een live-demonstratie van virtual reality door de eeuwen heen: van de 19e-eeuwse stereoscoop tot zeer recente ontwikkelingen. Ik krijg een vr-bril op en speel Pong zoals ik dat nooit eerder heb gedaan. Ik verlies me wat in deze verbluffende virtuele wereld en kom te laat op mijn eigen drink. Richard en ik haasten ons naar Kék Ló ofwel Het Blauwe Paard, waar heel wat collega's op ons zitten te wachten. In deze hippiebar in Józsefváros is bijna alles blauw, van de vele prullaria aan de muren tot sommige cocktails. De drink is een succes: meer dan twintig mensen komen zich in de drank en gezelligheid storten (cocktails, gin, rum, whisky, palinka, bier, you name it). Rond middernacht sluit de bar, net wanneer ik in een dronken en onsamenhangend verhaal het verschil tussen DFW en JSF probeer uit te leggen aan de Hongaarse Angela. Henrik, Emőke en ik blijven over. We schuimen de József körút af op zoek naar een nieuwe kroeg, waar we de meest uiteenlopende drankjes achterover kappen en nog uren blijven keuvelen. Afscheid nemen van eender wie vanavond was hard. Ik ga ze allemaal missen. Het is erg laat wanneer ik door Józsefváros dwaal, op zoek naar mijn bed. Magisch is de buurt niet, evenmin poëtisch, maar haar aantrekkingskracht valt niet te ontkennen. Tijd om nieuwe oorden op te zoeken.
Van Pest naar Pécs, een praline van een stad in het zuiden van het land. Het is warm maar op het fleurige Széchenyi tér geeft een frisse bries verkoeling. De vele gebouwen en monumenten op het plein houden me wel even zoet. De massieve katholieke kerk domineert het zicht. Het gebouw veranderde een paar keer van bestemming: kerk, moskee, dan weer kerk, en dat zie je overduidelijk. Bovenop de koepel rijst het kruis boven de halve maan, en binnen is de mihrab nog zichtbaar. De fresco's tonen hoe de Turken in de 15e eeuw in de pan werden gehakt en het christendom zegevierde. Er is ook een orgel uit 1942, met 3200 pijpen. Zowel op het centrale plein als in de kleurrijke straatjes errond is het aangenaam vertoeven, tussen café's en fonteinen. Erg schattig is het pleintje met het indrukwekkende theater. Ook de overblijfselen van Turkse baden aan de Sint-Stefanuskerk lonen de moeite.
In een hoger gelegen park staat de 60 m hoge neoromaanse basiliek. Verschillende figuren en leeuwen houden de wacht op de voorgevel en mythische vogels doen hetzelfde op de vier zandkleurige hoektorens. Werkelijk een indrukwekkend bouwwerk in deze lieflijke omgeving. Ik bezoek de vroeg-christelijke begraafplaats met de Cella Septichora. Deze unieke ondergrondse adellijke grafkamers, graftomben met fresco's en de marmeren sarcofaag voeren me naar Sopianae in de vierde eeuw, toen het Christusmonogram nog als belangrijkste symbool werd gebruikt, in plaats van het kruis.
De Jakováli Hasszán Pasa moskee uit de 16e eeuw is een aandoenlijk historisch pand met minaret, gebedplaats en een moderne spiegelinstallatie 'De wegen van Allah' genaamd, waar de vijf pilaren van de islam worden geïllustreerd. Op een bruisend pleintje aan een oude stadsmuur met kantelen blaas ik even uit. Mijn tafeltje heeft zicht op het postgebouw, waarvan het dak met magnifiek keramiek is versierd, zoals wel meer daken in Pécs.
Om in Kroatië te geraken moet ik eerst via Boedapest. Absurd. Op de trein terug geraak ik aan de praat met een jong Nederlands koppel dat in centraal Hongarije woont, in een dorp met amper riolering en elektriciteit, zo goed als geen werkgelegenheid, maar ze waren verliefd geworden op het huis. Door mijn raampje kleurt de lucht oranje en ik vraag me af wat ik in godsnaam in Boedapest ga doen. Het enige wat ik kan bedenken is op de lappen gaan in Kék Ló, laat ik het maar ineens in m'n Hongaarse stamkroeg omdopen. In het treinstation Keleti kan ik een heel goedkoop ticket op de kop tikken, de vroegste trein, wat ook al meteen een hotelnacht uitspaart. Ik ontmoet Angela weer en we vliegen in de gin en een diepgaand gesprek over psychologie en politiek en van die dingen. Daarna ontmoet ik leden van Pálinka Republik en MC Kiafasz?, en wanneer de bar sluit, leggen Angela en haar vriend me in hun appartement te slapen, na een JD-nachtmutsje.
↧

Hongarije/Kroatië 9-17 oktober 2017, deel 2

October 18, 2017, 11:49 am
$
0
0
Hongarije/Kroatië, deel 2: Živjeli!


Twee uur later gaat mijn wekker en even later loop ik verdwaasd naar Keleti. In een louche danscafé koop ik een meeneemkoffie maar in mijn haast vergeet ik eten te kopen. De trein naar Zagreb is nog niet vertrokken of de honger knaagt al een gat in mijn maag, en rail service is hier onbestaande, en de reis duurt een eeuwigheid. Andere toeristen in mijn wagon zijn al druk in de weer met hun ontbijt en kauwen, smakken en schranzen erop los, terwijl ik Tantalus zeven uur lang op mijn kin mag kloppen en bijna over mijn nek ga door de geur van Aziatisch eten dat een groepje vrouwen verkiest om op het onzalige uur van 5u30 te verorberen. De zon komt op boven mistige velden en kondigt een mooie herfstdag aan. Het Kroatische lost het Hongaarse landschap af wanneer we de grillige grens aan de Drau oversteken.
Ik stap uit in Zagreb, de bruisende hoofdstad van Kroatië, aan de Sava. Meteen valt mijn blik op het gele kunstpaviljoen van Tomislavov trg en de torens van de kathedraal. Ik passeer enkele parken en paleizen, en klim naar de bovenstad, meer bepaald de historische wijk Kaptol. Een van de twee neogotische torens van de 105 meter hoge laatromaanse kathedraal hangt vol steigers maar dat verpest allerminst de pittoreske typisch Centraal-Europese sfeer die op het plein hangt. Vijf massieve versterkingstorens en enkele gouden beelden maken het plaatje compleet. Ik bezoek kort de kathedraal en de Sint-Franciscuskerk en loop de wirwar van gezellige straatjes van de binnenstad in.
Een van de vele bars is Tolkien's House, in alle opzichten heel erg 'hobbit' ingericht. Zelfs de barman is een halve hobbit. Midden op de bedrijvige en ontzettend gezellige Dolacmarkt prijkt het standbeeld van de volkse entertainer Kerempuh. De 14e-eeuwse Mariakerk is meteen herkenbaar door haar prachtige goud-groene toren die het enkele eeuwen later kreeg. De vele drukke straatjes en trapjes met oude huisjes en paleizen in de wijken Kaptol en Gradec zorgen voor een aangename wandeling in hartje Zagreb. Daar zit het extreem goede weer ook voor iets tussen. Niets wereldschokkends echter. Zagreb bezoeken is het kleine eren. Het is geen Wenen, Boedapest of Dubrovnik. Bij momenten doet het stadje wat aan Tallinn denken. De zwaar aanbeden Maria in de stenen stadspoort roept dan weer herinneringen aan Vilnius op. Er staan zelfs kerkstoelen waar mensen bidden alsof hun leven ervan afhangt. Op Markov trg trekt de werkelijk schitterende Sint-Marcuskerk alle aandacht. De kleurrijke dakpannen vormen twee gigantische wapenschilden, die van Zagreb en die van Kroatië. Verder zitten het barokke paleis van de ban en het parlement aan weerzijden van het plein, de uitvoerende macht aan de ene, de wetgevende aan de andere kant. Mijn late lunch van typisch Kroatische geroosterde eend is bijna het eerste wat ik vandaag eet.
Onder Gradec loopt een lange tunnel uit de Tweede Wereldoorlog, de Gričtunnel. Een interactieve tijdelijke tentoonstelling leidt me doorheen de 20e eeuw in Kroatië. Dit is een van de meest geschifte plekken waar ik ooit ben geweest! Oude radio's en naaimachines brengen ome een eeuw terug in de tijd. Je kan visuele elektriciteit opwekken op de wand van de tunnel door middel van een menselijke ketting. Er is een simulatie van Tesla's megafoon die zo'n afschuwelijk schel en oorverdovend lawaai maakt dat ik denk dat er voorgoed iets in me is gebroken. Een jaren vijftig feestje is nagebouwd, swingmuziek, toog en al. Dan is er een krankzinnige regensimulator: je neemt een paraplu en wandelt door nepregen terwijl hologrammen uit de Belle Epoque je van op de tunnelwand aanstaren. Eh... wat? Aan het eind van de tunnel kan je toekomstvisies op de muur projecteren. Ik ga voor: Alles is kubisme. Wat een hoogst originele en zelfs compleet out of the box belevenis! Dé manier om Kroatië te ontdekken, en dat op een plek van zo'n historische waarde. Niet te missen, je amuseert je rot.
Nog origineler is het Museum van de Gebroken Relaties. De meest uiteenlopende voorwerpen vertellen elk hun eigen verhaal over een break-up, met getuigenissen van over de hele wereld - vaak grappig, meestal erg meeslepend en pijnlijk herkenbaar. Lichtjes therapeutisch effect. Aan de rand van Gradec heb ik een goed zicht over de moderne benedenstad en de kerken van Kaptol. Ik ben al lang gezwicht voor deze stad. Het mondaine leven speelt zich natuurlijk beneden af. De drukte liegt er niet om dat dit een hoofdstad is. Ik bezoek enkele café's. En nog een paar.
Vroeg op. (Hoe doe ik dat toch?) Vandaag ga ik op uitstap naar een nationaal park ten zuiden van Zagreb. De Plitvicemeren zijn een absolute must bij een bezoek aan dit land. Ik bereik het druk bezochte Plitvička Jezera met een tourbus. In totaal gaat het om maar liefst 16 meren, die op verschillende hoogtes liggen (een hoogteverschil van 130 meter!) en via watervallen in elkaar overvloeien, en zo het landschap voortdurend herscheppen. Onderweg zien we verschillende huizen met heel wat kogelgaten in de muren. Onze Tunesische gids vertelt dat de Kroaten niet graag over de oorlog praten. Ze willen gewoon verder met hun leven. De mooie streek rond Karlovac telt vier rivieren, die regelmatig de straten blanken zetten, en de president doet er ondanks haar verkiezingsbeloftes niets aan.
Onze eerste stop is Rastoke. Het geheel van watervallen en houten huisjes is erg pittoresk. De bossen dragen hun bonte herfstmantels, het is rijden door een impressionistisch schilderij. Samen met een koppel uit Singapore wandel ik door het prachtige nationale park. De Oostenrijkers gaan met de gids mee. We genieten van de Viliki Slap, de grootste waterval van Kroatië, en de vele kleine watervalletjes die eraan ontspringen, alles van een onwaarschijnlijke schoonheid. In het heldere water zwemmen vele vissen. Beren zien we niet. We volgen de rivier Korana, via het 'geitenmeer', waar we een ferry nemen naar de overkant. Zo bereiken we de bovenmeren. Het verschil tussen de kleuren van de kreken en meertjes is zeer mooi en heeft met algen te maken. Houten bruggetjes leiden ons steeds hoger, boven en naast watervalletjes. Hoe idyllisch kan het allemaal nog worden? Op de terugweg naar Zagreb zetten we vollen bak Arabische reggae op. 's Avonds degusteer ik enkele rakijes, waaronder de maraschino met kerkensmaak, waar Baudelaire en Hemingway verzot op waren. Voor de maag is er traditionele kaas, truffels en pompoen. Heerlijk rijk aan smaak.
Na een goede nachtrust kuier ik voor het laatst door Zagreb. De botanische tuin komt nog aan bod, en verder de vele knappe paleizen in de museumwijk. Voor het schitterende theatergebouw vind ik De Levensboom, een beeld van Ivan Meštrović. Op naar Zadar, hoofdstad van Noord-Dalmatië. Deze parel aan de Adriatische Zee was de speelbal van zowat alle grote spelers in de Europese geschiedenis, van de Romeinen tot de Fransen en de Oostenrijkers en dit heeft sporen nagelaten. Zeventig jaar geleden werd dit deel van het land tot gruis gebombardeerd door de geallieerden, waarna het in 1947 bij Joegoslavië werd gevoegd en de Italiaanse bewoners eruit werden getrapt. Poluotok, de oude ommuurde stad, ligt op een schiereiland, dat ik via een stadspoort bereik, versierd met een Venetiaanse leeuw.
Ik volg de stadsmuren naar een zonnig plein met vijf waterputten, een oude toren en een Romeinse zuil. Het charmante stadje telt heel wat bezienswaardige romaanse kerken en Venetiaanse paleizen en loggia's. In het café St. Lovre kan je genieten van een biertje of een koffie tussen de ruïnes van een oude romaanse kerk. Kwestie van twee passies te combineren. Het antieke forum was waar de Romeinse hoofdwegen decumanus en cardo elkaar kruisten. Het plein is bezaaid met zijn ruïnes en wordt gedomineerd door de rijzige campanile van de kathedraal en de preromaanse Donatuskerk. Ik waan me aan de overkant van de Adriatische Zee. Bella bella. Een handvol andere kerken in verschillende stijlen en maten, en de nabijgelegen zee maken het plaatje compleet. Heerlijk om hier in de zon rond te slenteren, terwijl je je ogen de kost geeft en je oren zich vullen met krijsende meeuwen.
Ik bezoek de Donatuskerk, die opvalt door haar ronde vorm. Iets voorbij het forum heb ik zicht op vier kerktorens tegelijk. Erg mooi. Het is de weg naar het Franciscanenklooster, met de oudste gotische kerk van Dalmatië. Barok kerkinterieur met mooie altaren. Schitterende religieuze kunstwerken. Erg vriendelijke geestelijken. De sacristie is van historisch belang: hier werd het verdrag van Zadar ondertekend, dat besliste dat de Venetianen voortaan hun handen van de oostkust moesten af houden. In de kloostergang maken een bruidspaar en hun fotografen te veel kabaal. Ze worden verzocht in stilte foto's te nemen. Wanneer ik buiten wandel, bereiken de klanken van het zeeorgel mijn oren. Niemand anders dan de wind bespeelt dit fascinerende instrument. In de verte, aan de overkant van het Kanaal van Zadar, liggen enkele van de beroemde eilanden van Kroatië. Heerlijke vakantiesfeer op de dijk.
Een uur later kleurt de zonsondergang de grillige horizon die de eilanden vormen zalmroze. Het heeft iets buitenaards, zeker in combinatie met de vreemde orgelklanken. Een kleurinstallatie zorgt voor een betoverend extraatje waar de toeristen wild van worden. Ik bol uit in de charmante wijk Varoš. Kroatisch bier, Italiaanse keuken. Zeer cool is de nachtclub Ledana, een park bovenop de stadsmuur wordt op ingenieuze wijze met felle kleuren verlicht, de bomen, stukken muur, het water in fonteintjes. Unieke plek! Een Kroatische leert mij en een Letse toeriste enkele nieuwe plaatselijke sterke drankjes kennen. Ja wadde, Živjeli!
Na een vorstelijk ontbijt neem ik de bus naar Šibenik, een onder Tito welvarend stadje, tot haar aluminiumfabrieken tijdens de burgeroorlog door het Joegoslavische lever worden platgebombardeerd. Dankzij uitvinder Nikola Tesla was Šibenik de eerste Europese stad die wisselstroom gebruikte. De stad is beroemd omwille van haar kathedraal, die ergens het midden houdt tussen gotiek en renaissance. Al van ver zie je de stad met haar kathedraal en kastelen liggen, in een op zich al sublieme omgeving van beboste eilandbulten in de zee. De kathedraal pronkt met een schitterend portaal, roosvenster, koepel, en 71 gebeeldhouwde mensenhoofden, naast nog eens verschillende honden- en leeuwenkoppen. Aan de andere kant van het plein zit een sierlijke loggia uit 1533. Ik klim hoger het stadje in, door smalle straatjes en zweet me al gauw te pletter. Gelukkig kan ik in een middeleeuwse kloostertuin verkoeling zoeken.
Na het voorgerecht volgt het hoofdgerecht: Split! De stadskern ligt in de ruïnes van het paleis van Diocletanius, een doolhof van steegjes en huisjes, want het gebouw was in de loop van de eeuwen een wijk op zich geworden. Zodra je deze unieke plek binnenstapt, begin je aan een intrigerende reis door de tijd. Het eclectische complex is een orgie van steegjes, gangen, zuilen, bogen, beelden, poorten, café's, winkeles en zelfs kleinere paleizen. Er is zelfs een Egyptische sfinx van 35000 jaar oud. Te midden van dit alles zit de romaanse Sveti Dujamkathedraal, omringd door antieke zuilen. Ook de knappe klokkentoren zelf is met zuilen versierd. Bijzonder rijke kerkschat met ook enkele menselijke beenderen uit de 4e en de 12e eeuw. Het interieur van de kathedraal zelf is overvloedig gedecoreerd en bevat het mausoleum van de keizer. Een erg smalle trap brengt me tot bovenin de toren. Het is eigenlijk te warm voor deze fratsen maar het 360° panorama is meer dan de moeite. Wat een ligging ook! Ik ontmoet er de Poolse Aga, die op duikvakantie is met Britse vrienden. Er is ook nog een van de kleinste Romeinse tempels ter wereld te bezichtigen, ter ere van Jupiter. Aan de ingang waakt een onthoofde sfinx. Nu is het een doopkapel ter ere van Johannes de Doper, met een beeld door Meštrović.
Ook buiten het paleis weet Split me te bekoren, met haar vele gezellige pleinen, wuivende palmbomen op de zeedijk, Italiaanse knipoogjes (ik waan me meer dan eens in Venetië). In de Marmontova spot ik een opmerkelijk beeld van een reuzenhand die van op zo'n 5 meter hoogte een forse straal lichtgevend water in een cartooneske trechter mikt. Net buiten de gouden poort staat een kolossaal beeld van Grgur Ninski, ook door Meštrović. Ik wrijf over de gulden teen want dat is exact waar ik wat geluk kan gebruiken. Verder vind je hier heel wat overblijfselen van de Benedictuskerk. Ik eet bij schemering op het Narodni trg, samen met Aga en haar Engelse vrienden. Een claustrofobisch steegje leidt naar Charlie's Backpackers Bar, waar ik enkele Amerikaanse dames ontmoet die maandenlang in Europa rondtrekken, plus nog een tiental andere nationaliteiten. De sfeer is alcoholisch.
Maandagmorgen. Laatste volledige dag. Deze dag dreigt nog warmer te worden dan de dag voordien. Ik zoek de koelte op in de ondergrondse vertrekken van Diocletanius' paleis die gek genoeg zo goed zijn geconserveerd omdat de inwoners er eeuwenlang hun afval in gooiden via gaten in de grond. De zon brandt genadeloos op kalende hoofden en ontblootte schouders. Split, u was een welkome omweg. Bus terug richting Zadar. Om vandaag niet énkel te reizen en te luieren hou ik halt in het middeleeuwse Trogir, dat als piepklein eilandje in het Trogirskikanaal mooi ligt te wezen. Oude paleizen, kerken, kloosters, loggia's, maar het pronkstuk is de romaanse Laurentiuskathedraal met een prachtig gedetailleerd portaal rijk aan beelden.
Best avontuurlijk is de klim naar de top van de mooie klokkentoren, maar het panorama is om in te lijsten. Je ziet de hele stad, de heuvels maar vooral overal helderblauw water. In het zuiden liggen enkele kloosters en het Kamerlengokasteel. Ik verlaat dit paradijsje per bus en geef m'n ogen een paar uur lang de kost. Het zicht op de vele eilanden is puur genieten. De avond valt wanneer ik Zadar weer bereik. Volgens Hitchcock is de zonsondergang van Zadar de mooiste. Hij had gelijk.
↧
↧

Ballonnenvrees 25 oktober 2017

October 26, 2017, 4:39 am
$
0
0
Twee opeenvolgende woensdagen heeft Ballonnenvrees zich in de bar van wellust De Kleine Hedonist verschanst. Op de eerste avond was dat alvast met een indrukwekkende line-up vol dichters en muzikanten en als afsluiter van de avond de langste Ballonnenvrees open mic tot nu toe.
Evelien Feys, van het Turnhoutse Collectief Dichterbij, beet de spits af met betoverende gedichten. Ze danste als water en haar lichaam was een bos wanneer ze over een schilder in zijn/haar atelier dichtte en hoe vervelend het woord 'artieste' is. Petra Van den Berghen zat op de Poëziebus en las haar gedichten 'De Verwachting' en 'De Achtertuin' voor. Met haar luisterrijke tekst over het hooggebergte naam ze ons mee op reis. Sterk opkomend talent Hind Eljadid heeft het hart op de gespierde tong. Ze loste enkele erg persoonlijke teksten, waaronder 'Spreek Met Twee Woorden', een salvo van alliteratie en ratelend rijm dat niets nog van haar publiek heel liet.
Tijd voor Jitse Verschueren, een man die van vele markten thuis is, zo ook die van de porno vanavond. In een onmogelijke outfit compleet met muts en lange jas verscheen hij op het podium (later tijdens zijn cabaretshow ontdeed hij zich van enkele lagen, enkel om een nog onmogelijkere outfit te onthullen) en plezierde hij ons met 80s glamdeuntjes met strakke riffs en melige gitaarsolo's, met teksten over meisjes die van mensen houden en hoe je die moet vermijden, geslachtsdelen en masturbatie, zijn crush op Britney Spears, en een opmerkelijke oestermetafoor. De man met de pornosnor trakteerde ons op een hilarische set waar heel wat stand-up comedians een puntje aan kunnen zuigen (pun intended uiteraard), en tijdens de pauze hadden we niet alleen heel wat alcohol nodig om dit mee door te spoelen, we moesten ook twee of drie oprechte tranen van onze wangen vegen, want de hele Hedonist lag in een deuk!
Veelvraat is een tweekoppig project dat de zweverige elektronica van Tom Tiest (The Valerie Solanas, S.M.A.L.L. etc.) en het filmische proza van Gert Vanlerberghe (Koala, Hersencellen etc.) samengooit. Het resultaat was een theatrale en hoogst bevreemdende set dat weinig aspecten van moderne film ongemoeid liet, maar met vooral veel namedropping: Lynch, De Hert, Tarantino, zelfs Weinstein: het zat er allemaal in. Het werd een vettig setje, en op het einde droop de veelvraat weer af naar de backstage (op de eerste verdieping) terwijl hij een immens verward publiek en een met martini plakkerige dansvloer bezaaid met ontplofte ballonnen en papiersnippers achterlaat.
Een drukke open mic dus, met heel wat oude bekende en vers voer. We werden met kwaliteit om de oren geslagen: het woord leeft in Antwerpen en ver daarbuiten! Opene deed pretdichter Toon Krijnen met vermakelijke limericken over gynaecologen. Fotograaf Moomer schrijft ook wel eens. Hij bracht een kortverhaal over rooksignalen en een middeleeuwse uitkijktoren. Kem Heyndels had vlak voor de open mic een korte tekst geschreven die hij 'Onvoorbereid' noemde. Ancien Sven de Swerts had nieuw materiaal bij: 'Sneeuwbloem' en 'Vliegtuigman'. Een emotioneel moment met MariAnders en een moedige persoonlijke tekst. Met het bijzonder beeldende 'De Onderwereld' werd het wat vrolijker. Bibi stond voor het eerst op het podium met haar knappe tekst 'Verraad'.
Vervolgens Yannick Moyson, die op origenele manier reclame voor Naft Voor Woord maakte, met elementen uit twee gloednieuwe teksten. De enthousiaste Baalmond knalde met teksten zoals 'Sorry Dat Ik Leef' en 'Allemaal Lachen Als een Lade Vol Messen'. We gaan nog horen van deze kerel. Dan Alec Lamberts, de piepjonge schrik van het Waasland met een strakke performance en een acrostichon over Katrien. Nour El Jalti stond voor het eerst op een podium en was wellicht dé ontdekking van de open mic. Naast een erg persoonlijke tekst over een gevoelig onderwerp was ook 'Gastarbeider' niet weinig geslaagd. Het eerste van hopelijk heel veel optredens voor deze slam poet. Een laatste traantje rolde over onze wangen bij Bart Daems' originele en ontroerende eerbetoon aan de overleden dichter en vriend van Ballonnenvrees Derrel Niemeijer. Verder ging het over ziekenhuizen en de geuzennaam 'drama queen'.

Een uur lang open mic was een uur lange roes van wisselend maar dus ook heel divers talent en een hoop klinkende teksten van artiesten van wie we vooral meer willen horen. Als deze artiesten dit lezen en ze graag nog eens op Ballonnenvrees optreden, aarzel vooral niet om ons te contacteren!

Meer van dat? Graag! Zonder open mic weliswaar, maar binnen exact een week staan we er gewoon terug. Op Allerheiligen, 1 november, De Kleine Hedonist, met onder meer Dichtatuur, Butsenzeller, Dorien De Vylder en Yousra Benfquih, op editie 50! Feestgedruis. En nog geen klein beetje. Daszekerda.
Foto's: Gust Peeters & Moomer Foto
Affiche: Femke Antoni
↧

Ballonnenvrees 1 november 2017

November 2, 2017, 4:22 pm
$
0
0
We hadden gisterenavond wat te vieren bij Ballonnenvrees: de vijftigste editie alweer van dit woord- en muziekpodium! Als experiment openden we met een twee uur op voorhand online aangekondigde open mic, die meteen stampvol zat. Deze werd geopend door postmodernistisch schrijver/slammer Robin de Cnaep, die binnenkort zelf een woordpodium organiseert. Zijn lijstgedichten bevatten echo's van chemie en filosofie. Alec Lamberts was weer van de partij, al is hij ook de schrik van menig partij. Zijn tekst was een uithaal naar corrupte politici en verder ging het over kotsen voor de deur van een maagd. Maarten Van Camp speelt in een fanfare maar schrijft ook poëzie, over Miss Hyde, over zijn petekind, en over de kerozinezone (hij woont aan de luchthaven van Antwerpen). Spitsvondige teksten.
John Brains is zowat de Don DeLillo van het Waasland. Hij gaf ons 'Discretie' en verder nog hilarische en ingenieuze teksten over verkeer tijdens het spitsuur en agressieve automobilisten. Frank Mathay had Engelstalige teksten bij over aliens en walvissen, en ook werk in het Nederlands over katten in de boom, en zelfs een haiku als afsluiter. Kristien Van Den Borre stond voor het eerst op een podium, met gedichten over liefdesverdriet en een vlucht naar de Hobokense polder. Na de open mic verblufte Sven Staelens het 50e publiek met zijn opener 'We Zijn Getijdlijnd', dat hij schreef voor Moment, en verder 'Reconstructies', voor een kunstgallerij. Oerdegelijk werk.

Dorien De Vylder publiceerde onlangs haar debuutbundel Vertraagd Stilleven en daar is ze nu mee op tournee. Ook Ballonnenvrees mocht natuurlijk niet ontbreken. Na de eerste pauze nam ze het publiek mee naar het platteland, met haar kenmerkende onthaastingsgedichten over rivieren, olijfbomen en samengeknepen colablikjes. De zorgvuldige gecomponeerde gedichten, waaronder 'De Slaper' en 'Geheim', zijn een streling voor het oor en de verbeelding en dus eindelijk in meeneemversie te verkrijgen.

Ook Tom Driesen publiceert dit najaar, al is zijn bundel Vaderhanden nog net niet uit. De vorige stadsdichter van Turnhout opende met het titelgedicht, een uppercut van formaat, eentje die al meteen hard binnenkomt. Hoe Tom pijnlijke situaties in dichtvorm kan gieten is werkelijk meesterlijk. We kregen nog het gloednieuwe 'Evacuatieplan' en 'Nu Is een Ligstoel' en ook zijn tekst over zijn slechte ogen is scherp. Naast best grappige bindteksten, op zijn Toms, was vooral zijn nieuwe Word Wa(a)r battle, die van de cirkel versus de driehoek een onverdeeld succes. Met twee handpoppen die deze figuren voorstellen battlede hij tegen zichzelf, en het is opmerkelijk hoeveel afgunst en competitiedrang er in de scene van de meetkunde is. Uiteindelijk won Tom zelf, want het publiek at uit zijn vaderhanden.

Tijd voor een satirische simulatie van een stoffige edoch elitaire poëzieavond bevolkt door hautaine dichters met belegen gedichten die niet van achter hun pupiter uit komen. Het is de nieuwste voorstelling van het Mechelse collectief Dichtatuur en we kwamen niet meer bij van het lachen. De dichters gebruikten zowat de volledige ruimte van De Kleine Hedonist. Zo was er Charles die van achter de discobar (die ook een boekenkast is) met veel drama 'What Is Love' van Haddaway declameerde, of Hidde met zijn ellenlange aankondiging van zijn ultrakorte gedicht 'Zondeval', waar hij mythologie en etymologie en weet ik wat nog erbij sleept. Op het einde kreeg iedereen ruzie en werd er gestruikeld en gevallen dat het een lieve lust was. Haal deze jonge honden in huis en laat ze uw podium bevlekken, want ook uzelf houdt het niet droog bij hun shows.

Afsluiter van formaat was Antwerps multi-instrumentalist Butsenzeller, die in totaal al bij zo'n dertigtal bands speelde (van DAAU over Dottir Slonza tot A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen). Zijn optreden was half live-set half dj-set en verschillende nummers uit zijn twee soloplaten en losse tracks kwamen aan bod: opener 'Unfunny Clowns', 'Sharp', 'Electrified Fencer', van new wave tot behoorlijk funky. Met lichtgevend Halloweenmasker en een hersenhelm ging hij zijn laptop en drumcomputer genadeloos te lijf en kreeg zo het publiek aan het dansen. Halverwege de set verscheen Gert Vanlerberghe met dezelfde hersenhelm op het podium, voor een try-out van nieuw materiaal van hun band Hersencellen en als afsluiter "onze hit"'Kubisme', waarbij Gert met het statief zwaaide als een tambour-maître. Ten slotte vloeide de performance voort in een dj-set waarbij onder meer Fad Gadget, Goldfrapp en Blanche aan bod kwamen. Tegen het einde kregen we bezoek van onze burgervader BDW, een geslaagd staatsbezoek van de schaduwburgemeester aan ons 4,5 jaar oude poëziestaatje.

Bedankt aan iedereen die heeft bijgedragen aan een topavond, en tot op een van de komende edities. Op 8 december en 12 januari bezoeken we het literaire en huiskamerlijke Café Boekowski, sinds een halfjaar de tweede thuis voor heel wat dichters, en binnenkort dus ook voor Ballonnenvrees.
↧
Search

Flavours of the month

November 4, 2017, 5:16 am
$
0
0
Another interesting list with different genres, and Godspeed are this month's kings and queens. MGMT is back with a catchy tune. We have Morrissey with two brand new singles. The War On Drugs are performing in Brussels tonight. They have a couple of new singles from their epic album A Deeper Understanding. Amongst the Belgian bands, do check OUTER, SONS, FÄR, DIRK., Fornet, Zool., blackwave., Yuko and of course the by now notorious Amenra. Yes, it's all capitals and full stops these days.

  1. Godspeed You! Black Emperor - Anthem For No State
  2. Amenra - Children Of the Eye
  3. The War On Drugs - Pain
  4. And So I Watch You From Afar - Dying Giants
  5. OUTER - eyja
  6. MGMT - Little Dark Age
  7. DIRK. - Gnome
  8. Grandbrothers - Long Forgotten Future
  9. Morrissey - Spent the Day In Bed
  10. De Ambassade - Verloren
  11. Protomartyr - Don't Go To Anacita
  12. Hookworms - Negative Space
  13. The War On Drugs - Nothing To Find
  14. FÄR - Epicaricacy
  15. Fornet - Erase
  16. Godspeed You! Black Emperor - Undoing a Luciferian Towers
  17. Sufjan Stevens - Wallowa Lake Monster
  18. Zool. - Hemp
  19. Son Lux - Dream State
  20. SONS - Do They See Me
  21. Morrissey - I Wish You Lonely
  22. Nick Murphy - Medication
  23. Noel Gallagher's High Flying Bird - Fort Knox
  24. Yuko - Jenny
  25. Franz Ferdinand - Always Ascending
  26. Teleman - Bone China Face
  27. blackwave. feat. David Ngyah - Elusive
  28. DJ Shadow - Corridors
  29. Royal Blood - How Did We Get So Dark?
  30. Rhye - Taste
↧

Literaire tip: Heart Of Darkness

November 12, 2017, 7:39 am
$
0
0
Mijn nieuwe leestip is een veelbesproken en vrij controversiële korte roman uit het begin van de vorige eeuw. Joseph Conrad, een Brit van Poolse afkomst, publiceert zijn meesterwerkje in 1902, al verscheen het enkele jaren eerder al als driedelige serie in een tijdschrift.
Heart Of Darkness vertelt het verhaal van Charles Marlow, die, in dienst van een Belgisch bedrijf, naar Kongo-Vrijstaat vaart. Hij krijgt er de opdracht om de voorbeeldige en getalenteerde ivoorhandelaar Kurtz op te sporen, een man met een hele goede reputatie, getuige de vele verhalen, anekdotes en roddels die hem vooraf gaan. Hij werd voorop gestuurd om vooruitgang naar het hart van Kongo te brengen maar heeft al geruime tijd niets van zich laten horen. Marlow leest een door Kurtz geschreven brief en verbaast zich over hoe diens magische eloquentie in scherp contrast staat met een agressieve voetnoot die hij veel later aan de brief toevoegde: 'Exterminate all the brutes!'

Met een aftandse stoomboot vaart Marlows team tegen de stroom in. Het is een gevaarlijke onderneming waarbij verschillende mensen het leven verliezen. Kurtz wordt uiteindelijk gevonden, verward en verwilderd, geen greintje beschaving meer te bespeuren. Hij regeert met ijzeren hand over de nederzetting waarin hij zich heeft verschanst, getuige de afgehouwen hoofden van zijn tegenstanders die hij op speren heeft gespietst, en laat zich door de inwoners verafgoden. Kurtz' laatste woorden laten een diepe indruk op Marlow achter, en deze inwendige worsteling vormt het morele hart van de boek.

Uiteraard zijn licht en duister belangrijke motieven in het verhaal. Conrad speelt voortdurend met woorden zoals 'zwart' en 'wit', en deze motieven bereiken een hoogtepunt in een schets van een geblinddoekte vrouw met fakkel, en hoe het licht een sinister effect werpt op haar gezicht. Waar licht voor beschaving staat, is duister het onbekende, het gevaar, het verlies van zelfbeheersing. Maar beschaving is een dun laagje vernis. Het is een hypocriet masker, dat bij een ingrijpende verandering in je leven kan worden losgerukt. Het duistere hart is dat van Kurtz, maar ook van de Europese uitbuiting van Afrika, een gitzwarte pagina in onze geschiedenis, en ons land in het bijzonder, al wordt ook het Britse Rijk met de vinger gewezen - op het einde van het boek vaart het schip waarop Marlow zijn relaas vertelt de Theems op, en is Londen het hart van een immense duisternis.

Hoewel het boek de afgelopen decennia wel eens als racistisch werd bestempeld omwille van de stereotiepe karakterisering van de inheemse bevolking (zo worden Marlows helpers op de stoomboot beschreven als 'kannibalen' en krijgt geen enkel Afrikaans personage diepgang, in tegenstelling tot de Europese personages), bevat het onschatbare kritiek op de Westerse kolonisatie van Afrika en de gruwel die daarmee gepaard ging, weliswaar in de vorm van fictie maar geschreven door een rechtstreekse ooggetuige van zoveel misdaden tegen de mensheid waar men zich onder Leopold II schuldig aan maakte (de bekendste daarvan is het afhakken van de handen van werkers die niet genoeg rubber uit de jungle konden halen). Tevens was dit werk een van de allereerste onthullingen van deze wreedheden, waar op het moment van publicatie nog maar heel weinig over bekend was. Op dat vlak is het voor die tijd een belangrijk antiracistisch boek, dat zijn lezers aan het denken zette. Ook stelt het verhaal het onderscheid tussen beschaving en achterstand ter discussie, en toont het op ingenieuze wijze hoe snel een zogezegd rationele ontwikkelde man kan ontsporen.

Hetzelfde thema keert terug in Coppola's meesterwerk Apocalypse Now, een film uit 1979, waarin Martin Sheen Marlows rol vertolkt, en Marlon Brando een onvergetelijke Kurtz neerzet. Ook al speelt de film zich af tijdens de toen nog heel recente Vietnamoorlog, de invloed van Heart Of Darkness is overduidelijk en alomtegenwoordig, tot in sommige details. Zo perst ook Marlon Brando de legendarische woorden "The horror! The horror!" uit zijn strot, het onvergetelijke moment van bezinning. Ook Peter Jacksons King Kong en de serie Lost bevatten onmiskenbare echo's van Conrads literaire klassieker.

Ook vandaag blijft de idee relevant dat extreme situaties eender wie ingrijpend kunnen veranderen, en dan met name oorlog en macht. Wanneer geweld en uitbuiting de normaalste gang van zaken worden in een maatschappij dreigen al haar inwoners een tandwieltje te worden in een door angst goed geoliede moordmachine. De destructieve cocktail van ambtenarij, patriottisme en een dwalende wetgeving zagen we bij slavernij, genocide, apartheid, war on terror, en zolang wij het onszelf en onze leiders toelaten, zal Heart Of Darkness nooit aan urgentie verliezen.
↧
↧

Muzikale samenwerkingen

November 14, 2017, 9:26 am
$
0
0
Ik begrijp het volledig. Op den duur kan je er nog moeilijk aan uit. Welk muzikaal project is wat ook weer? Hieronder een handig - een eerlijk gezegd egostrelend - overzicht van m'n belangrijkste muzikale samenwerkingen!

In 2015 maakte ik samen met de post-punkband Melting Time een snoeiharde ballade van een van de laatste brieven die schrijver J.M.H. Berckmans aan Kristien de Proost schreef. Kris Verdonck maakte er een beklijvende videoclip voor, die we opnamen in hartje Grauwzone, en in totaal hebben we het nummer drie keer live gebracht, waaronder op De Nacht Van Pafke en in Trix.

2015 zag ook de geboorte van Hersencellen, een samenwerking met enfant terrible Bootsie Butsenzeller. Onze mariage van Nederlandstalige poëzie en elektronische muziek, met een hoofdrol voor percussie, heeft voorlopig één album opgeleverd, het eclectische We Ploeteren Voort, uit 2017. Het bekendste nummer daaruit is het trippy 'Kubisme'.

In 2017 besloot ik om samen met Tom Tiest een nieuw projectje uit de grond te stampen, als eerbetoon aan Robbe De Hert en aan film in het algemeen. Met Veelvraat gaven we een performance op De Nacht Van Robbe, met een kwartier lang nummer waarin filmisch proza enerzijds en onderkoelde beats en stemvervorming anderzijds hand in hand gaan. Er zitten nog heel wat andere nummers in deze intrigerende samenwerking, en er komen ook enkele nieuwe optredens aan.

De in Antwerpse muziekkringen en ver daarbuiten gevestigde waarde KOALA heeft sinds eind 2016 een bijna geheel nieuwe bezetting, waarin ook mijn lyrics een rol zullen spelen. Al heel 2017 werken Carlos Dyckmans en zijn vrienden hard aan nieuwe nummers, die variëren van trip-hop over funk en rock tot elektronica, met als belangrijke invloeden Gorillaz, Massive Attack, Magnus, Prince, Jamiroquai... De opvolger voor Gravity, Central en Tall Machines zal het lange wachten meer dan waard zijn.

Voor Beat Night (2 december 2017 in DE Studio) kruip ik met Naomi, Mauro en Niels van Melting Time nog eens het repetitiekot in. In de zomer won hun nagelnieuwe band Laguna nog De Beloften en hun drie eerste nummers klinken dan ook beloftevol. De geest van Burroughs schemert door 'Hades', het resultaat van de krachten die we, twee jaar na De Nacht Van Pafke, bundelen onder de naam Laguna ft. Gert VLB. Voor deze performance wordt ons team versterkt door de Antwerpse kunstenares Barbara Bervoets, die het geheel nog net dat beetje krankzinniger maakt. Mooi zo.
Drink My Puke bestaat al zo'n acht jaar en verrees uit de smeulende stinkende assen van Anale Bezem. Met onze gruwelijke mengvorm van grindcore/punk en kermisbeats zijn Vomit Eater en ik een vaste waarde geworden in bepaalde jeugdhuizen. We werden zelfs door HUMO 'opgepikt'! Nu ja... Onze energieke shows zijn een must voor iedereen die ook op wansmakelijke muziek compleet uit de bol wil gaan.
↧

Literaire tip: The Satanic Verses

November 22, 2017, 9:21 am
$
0
0
We schrijven 1988. De Brits-Indische auteur Salmas Rushdie publiceert zijn vierde roman The Satanic Verses. Het duurt niet lang voor deze in verschillende moslimlanden wordt verbannen. De Iraanse Ayatollah Khomeini roept zelfs een fatwa uit over de schrijver, waarmee hij hem vogelvrij verklaart, waardoor de Rushdie, na verschillende moordpogingen, moet onderduiken. Wereldwijd worden ook enkele vertalers van het boek aangevallen. De oorzaak van deze woede is een vermeend geval van heiligschennis. De roman is namelijk voor een significant deel gebaseerd op het leven van de Profeet Mohammed, en de Duivelsverzen waar de titel naar verwijst, zijn uit de Koran verbannen regels die een verafgoding van drie godinnen zou toestaan, wat van de islam geen monotheïstische maar een polytheïstische godsdienst zou maken. Los van de schande ook nog eens een gemiste kans, want het meesterwerk pleit ervoor dat we onze blik verruimen en de mooie kans tot dialoog moeten grijpen die migratie ons biedt, maar waarschuwt ook voor de destructieve kracht van gesloten absolutistische religies gekaapt en gemanipuleerd door politieke belangen. Pijnlijk ironisch.
Net als in het eerder dit jaar besproken werk van Murakami staat magisch realisme centraal in The Satanic Verses. Hiervoor put Rushdie uit verschillende culturen, niet het minst uit de islam en het hindoeïsme. Er passeren heel wat goden en profeten, maar ook vele verwijzingen naar de Indische cultuur, inclusief Bollywood en popmuziek, en ook de Westerse cultuur mag niet ontbreken. Het resultaat is een multiculturele mozaïek die ervoor lijkt te pleiten om inderdaad ook eens buiten de monotheïstische lijntjes te kleuren. En daar worden dus heel wat magische en fantastische elementen bijgesleept, die op haast geloofwaardige manier in een verder relatief realistische narratief worden geschoven.

Zo tuimelen de twee protagonisten en tegenspelers Gibreel Farishta en Saladin Chamcha uit de Bostan, een door terroristen gekaapt en opgeblazen vliegtuig, een val die overleven, zij het niet in dezelfde gedaante. Beide Indische acteurs beginnen namelijk te muteren en wanneer ze elk op eigen kracht naar Londen trekken (nadat Gibreel Chamcha aan zijn lot overlaat), krijgt Gibreel een aureool en verandert Chamcha in een naar zwavel stinkende geit. De aartsengel Gabriël en Shaitan proberen ondanks hun metamorfose de draad van hun leven weer op te pikken, maar dat loopt uiteraard niet van een leien dakje.

Chamcha, die een voorliefde koestert voor Engeland en met zijn vader en vaderland heeft gebroken, wordt ironisch genoeg als illegale immigrant opgepakt en heel ruw door de politie behandeld. Gibreel zoekt de vrouw van zijn leven Allie Cone op, maar hun relatie krijgt het zwaar te verduren door Gibreels extreme jaloezie en aanleg voor schizofrenie. Chamcha maakt hier handig gebruik van om wraak te nemen op zijn vriend, door diens ziekelijke jaloezie te voeden tot deze volledig doorslaat en alles verwoest wat hem dierbaar is.

Rushdie stelt op geniale wijze in vraag wat wij als goed en slecht beschouwen. Zo gedraagt Gibreel, de engel, zich steeds meer als een egoïstische schurk, terwijl Chamcha, de duivel, keer op keer het deksel op zijn neus krijgt omwille van zijn goedheid. Door dit later in het verhaal nog een paar keer om te draaien, doet de schrijver vermoeden dat de dingen niet zwart-wit zijn, en  complexer dan ze vaak lijken. 

De hoofdstukken over deze twee opmerkelijke figuren worden afgewisseld met Rushdie's eigenzinnige interpretatie van verhalen uit de Koran in droomsequenties die aan Gibreel worden toegeschreven. Zo verhaalt Rushdie hoe de Profeet terugkeert naar Jahilia, de stad van zand, en er de vele afgoden verjaagt om een nieuwe godsdienst op te dringen: één god in plaats van vele. De subversieve dichter Baal moet onderduiken in een bordeel, waar hij de plaatselijke Mohammed wordt en de vele prostituees nemen de identiteit van Mohammeds vrouwen aan, als een soort van onkuise tegenhanger van de heilige huishouding van de Profeet.

Een ander verhaal vertelt hoe de jonge Ayesha, het vlindermeisje, een voettocht naar Mekka organiseert en haar voltallige dorp kan overtuigen mee te gaan, tot grote frustratie en wanhoop van Mirza Saeed Akhtar, wiens doodzieke vrouw medische verzorging verwerpt ten voordele van deze krankzinnige bedevaart. De sceptische Mirza volgt hen achteraan de processie, in een dure en comfortabele wagen, waarin de minst devote of meest afgepeigerde dorpelingen afwisselend op adem kunnen komen. Hoogtepunt op de reis is de Arabische Zee. Maar of die in twee zal spijten?

The Satanic Verses spreekt enorm tot de verbeelding, is een magische reis doorheen boeiende culturen, en gaat over identiteit, vervreemding, wedergeboorte, onderdrukking, het belang van migratie, en de nood aan dialoog tussen verschillende culturen. Net daarom blijft dit boek brandend actueel. #jesuisrushdie
↧

Scheuren in de schuur

November 23, 2017, 10:53 am
$
0
0
SONS + Barber Rufus @ De Smoutpot: Scheuren in de schuur

De vuile variant van vertier wachtte ons gisterenavond op in De Smoutpot, een als schuur vermomd concertzaaltje op de polder tussen Zwijndrecht en Melsele. Je kon er de mestlucht net niet ruiken. Het is het decor bij uitstek voor bands die voorlopig nog in het ondergrondse ronddolen, maar dat niet lang meer van plan zijn. Twee beloftevolle groepen speelden er een thuismatch, en het is vooral SONS dat hoge ogen gooit. Ze werden door Studio Brussel geselecteerd voor De Nieuwe Lichting, het lanceerplatform van onder meer Tamino en Equal Idiots. Daaruit blijkt dat deze kerels wel eens de toekomst van de Vlaamse garagerock zouden kunnen worden, of toch minstens de nabije toekomst, want ze maakten een diepere indruk dan hun nochtans waardige voorprogramma en zelfs het gros van de Belgische gitaarbandjes van het moment – en dat heeft vooral met een boeiend kleurenpallet te maken.

Eerst Barber Rufus, een duo dat meteen aan Royal Blood doet denken, omwille van de formatie, de sound, en misschien een beetje omdat drummer Anton Van Hove zelf de geuzennaam “de Royal Blood van de Aldi” hanteert. De strakke rocksongs waren er inderdaad niet naast en dreven op een wijde, vlot verteerbare sound met vlijmscherpe riffs. Dat maakte het allemaal best catchy, haast meezingmateriaal. Af en toe leek een nummer te ‘haperen’, een trucje waar hun Engelse voorbeelden in uitblinken en dat evenzeer bij deze band werkte. Ondanks de gewonde rechterhand van zanger-gitarist Joris Wendelen zette het duo een meer dan behoorlijke set neer. Waar het laatste nummer misschien wat langdradig was, maakten enkele finale krachtige drumsalvo’s dat weer helemaal goed.

Je vraagt je af hoe een band met nog geen 250 likes op Facebook door Studio Brussel wordt opgepikt. Het antwoord is kwaliteit – maar zeker ook een eigen karakteristieke sound, iets wat best moeilijk is bij het genre dat SONS beoefent en waar de radio ons tegenwoordig weer mee om de oren gekletst. Na de pauze trapten de vier zonen een erg opwindende set in gang, die gerust een pak langer mocht duren. Hun merk van garagerock heeft het humeur van pretpunk en een arsenaal aan wervelende gitaarsolo’s die uit de jaren tachtig leken te zijn geplukt, zonder evenwel het strakke ritme van de hoofdzakelijk up-tempo nummers af te remmen. Door beide gitaren ten volle te benutten, werd een brede sound opgezet, in schril contrast met de meer uitgeklede maagstompen van Equal Idiots en MOAR. Toch klonk SONS nog voldoende rammelend om hier en daar gevaarlijk uit de hoek te kunnen komen. Misschien werd er nog iets te veel gepronkt met een lichte overdaad aan gitaarsolo’s, hoewel dat eigenlijk nooit stoorde, en aan de onderhuidse harmonie werd zelden geraakt.

Tijdens de korte set bleef de vaart erin, ondanks de interessante overgangen in best schizofrene nummers die leken te aarzelen tussen de mooipratende rockster met vetkuif en de vuile compromisloze punker. Zo baadde ‘Ricochet’ in een speelse vibe waar het publiek duidelijk pap van lustte, getuige het vrouwelijke gejoel na afloop. De laatste twee nummers moesten het dan weer hebben van overstuurde gitaren en een instrumentale noisy opbouw naar een schreeuwerige climax. Afsluiter ‘Do they see me’ barstte inderdaad los in een feest van rauwe gitaarsolo’s om vervolgens als een op hol geslagen stier rechtstreeks richting verlossing te stormen. Die kwam in de vorm van een allerlaatste kreet.

Gisterenavond viel in Vlaamse velden een rockband te ontdekken waar je binnenkort niet meer naast kunt kijken. We wensen SONS een doorbraak toe, maar wel één die hun eigenheid niet aantast en de zin voor experiment alleen nog zal aanwakkeren. Tot op de festivals?

Lees de recensie op Luminous Dash!
↧
Viewing all 931 articles
Browse latest View live
Search